شاید بتوان گفت: ریشه ى تمام مفاسد، غفلت است. انسان اگر غافل نباشد، از هر خلافى دست برمى دارد.
غفلت از خداوند. «نسوا اللّه»( توبه، 67.)
غفلت از قیامت. «نسوا یوم الحساب»(ص، 26)
غفلت از محرومان. «و لم نطعم المسكین»(مدّثر، 44)
غفلت از مسئولیت ها. «مالكم لاتقاتلون فى سبیل اللّه و المستضعفین»(نساء، 75.)
غفلت از دشمن و توطئه هاى او.
غفلت از تاریخ و عبرت هاى آن.
غفلت از سنّت‌هاى الهى.
غفلت از وعده ها و وعیدها.
غفلت از رازقیّت خداوند.
غفلت از این‌كه عزّت(نساء، 139.) و قوّت(بقره، 165.) همه از اوست.
غفلت از این‌كه دنیا و آنچه در اوست كوچك و بى ارزش و عارضى و غنچه اى بیش نیست. «زهرة الحیاة الدنیا»(طه، 131.)
بى جهت نیست كه قرآن غافلان را از چهارپا منحرف‌تر مى‌داند. «أولئك كالانعام بل هم أضلّ أولئك هم الغافلون»(اعراف، 179.)
اسلام براى غفلت زدایى برنامه هایى دارد، از جمله: 1. نماز، «اقم الصلاة» 2. قرآن «نحن نزلنا الذكر» 3. دعا، 4. دورى از افراد غافل «لاتطع من اغفل قلبه عن ذكرنا» 5. توجه به تاریخ.
