از سفارشى كه حضرت ابراهیم به نسل خود مى كند و مى فرماید: «فلا تموتُنّ الا و أنتم مسلمون»( بقره، 132.) جز در حال تسلیم و فرمانبردارى نمیرید، معلوم مى شود انسان مى‌تواند از طریق عقیده همراه با استدلال، عمل درست، دورى از گناه و افراد فاسد، دعا و تضرّع عاقبت به خیر شود. همان گونه كه قرآن وعده داده است، «و العاقبة للتقوى»(طه، 132.)، «و العاقبة للمتقین»(اعراف، 128.) و نیز مى‌فرماید عاقبت كسانى كه عمل زشت انجام دادند تكذیب آیات الهى است. «ثم كان عاقبة الذین اساور السوى ان كذبوا بایات الله»(روم، 10.)
حضرت على علیه السلام در چند مورد از پیامبرصلى الله علیه وآله پرسید: آیا من در آخر عمر، عاقبت به خیر هستم؟ پیامبرصلى الله علیه وآله پاسخ مثبت داد.
لقمه‌ى حرام انسان را فاسق و ادامه‌ى فسق انسان را به كفر و بد عاقبتى مى كشاند. چنانكه قرآن در آغاز سوره ى مطفّفین به كم فروشان هشدار مى دهد، «ویل یومئذ للمطفّفین» در آیات بعد سخن از فجّار است، «انّ كتاب الفجّار لفى سجّین» و سپس سخن از كفّار و كسانى است كه همه چیز را تكذیب مى كنند. «ویل یومئذ للمكذّبین» عاقبت گنهكاران، تكذیب آیات الهى است و سرانجامشان عذاب.
