از سفارشى که حضرت ابراهیم به نسل خود مى کند و مى فرماید: «فلا تموتُنّ الا و أنتم مسلمون»( بقره، 132.) جز در حال تسلیم و فرمانبردارى نمیرید، معلوم مى شود انسان مىتواند از طریق عقیده همراه با استدلال، عمل درست، دورى از گناه و افراد فاسد، دعا و تضرّع عاقبت به خیر شود. همان گونه که قرآن وعده داده است، «و العاقبه للتقوى»(طه، 132.)، «و العاقبه للمتقین»(اعراف، 128.) و نیز مىفرماید عاقبت کسانى که عمل زشت انجام دادند تکذیب آیات الهى است. «ثم کان عاقبه الذین اساور السوى ان کذبوا بایات الله»(روم، 10.)
حضرت على علیه السلام در چند مورد از پیامبرصلى الله علیه وآله پرسید: آیا من در آخر عمر، عاقبت به خیر هستم؟ پیامبرصلى الله علیه وآله پاسخ مثبت داد.
لقمهى حرام انسان را فاسق و ادامهى فسق انسان را به کفر و بد عاقبتى مى کشاند. چنانکه قرآن در آغاز سوره ى مطفّفین به کم فروشان هشدار مى دهد، «ویل یومئذ للمطفّفین» در آیات بعد سخن از فجّار است، «انّ کتاب الفجّار لفى سجّین» و سپس سخن از کفّار و کسانى است که همه چیز را تکذیب مى کنند. «ویل یومئذ للمکذّبین» عاقبت گنهکاران، تکذیب آیات الهى است و سرانجامشان عذاب.
