توبه و اصلاح، راه تربیت اسلامی

موضوع: توبه و اصلاح، راه تربیت اسلامی

تاریخ پخش:  08/05/92

بسم الله الرحمن الرحیم

«الحمدلله رب العالمین، بعدد ما احاط به علمک!  اللهم صل علی محمد و آل محمد! الهی انطقنی بالهدی و الهمنی التقوی»

بینندگان عزیز بحث را رمضان 89 و روز بیست و یکم ماه رمضان می‌شنوند. روز قدر هم مثل شب قدر، مهم است. موضوع بحث ما در این رمضان بحث تربیت بود، انواع تربیت‌ها، تربیت اخلاقی، تربیت اجتماعی، تربیت سیاسی، تربیت… ابزار تربیت، اهمیت تربیت، یکی از چیزهایی که در تربیت مهم است، مسئله‌ی ایمان به معاد مبدأ است. اگر کسی ایمان به خدا و قیامت داشته باشد، قانونی هم نباشد، پلیسی هم نباشد، قوه‌ی قضاییه هم نباشد، به خاطر ایمانی که دارد، بسیاری از خلاف‌ها را انجام نمی‌دهد. البته به خاطر ایمانی که دارد، خودش… منتها ایمان درجه دارد. قرآن می‌فرماید که: «وَ بِالْآخِرَهِ هُمْ یُوقِنُون‏» (بقره/4)‌  یعنی بالاترین درجه‌ی ایمان! یقین! حضرت امیر(ع) فرمود: «لَوْ کُشِفَ الْغِطَاءُ مَا ازْدَدْتُ یَقِیناً» (شرح نهج‌البلاغه/ص7) من به عالی‌ترین درجه‌ی یقین رسیدم.

1- تلاش برای رشد ایمان و عمل

صرف اینکه ما مسلمانیم و ایمان داریم و شیعه‌ی امیرالمؤمنین(ع) هستیم، کافی نیست. اگر مقام معظم رهبری می‌فرماید: «همت مضاعف، کار مضاعف» این در دعاها هست. در قرآن هست. قرآن می‌فرماید: « یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا آمِنُوا» (نساء/136) ای کسانی که ایمان دارید، ایمانتان را تقویت کنید. مضاعف! قرآن اول می‌فرماید: «وَ بَشِّرِ الصَّابِرینَ» (بقره/155) بعد می‌گوید صابر کم است، «لِکُلِّ صَبَّار» (ابراهیم/5) قرآن می‌فرماید این سواد لیسانس و فوق لیسانس کم است. «وَ قُلْ رَبِّ زِدْنی‏ عِلْما» (طه/114) امام سجاد(ع) می‌فرماید مضاعف! امام سجاد(ع) می‌فرماید: «وَ بَلِّغْ بِإِیمَانِی أَکْمَلَ الْإِیمَان، وَ اجْعَلْ یَقِینِی أَفْضَلَ الْیَقِین‏‏» (صحیفه سجادیه/ص92) یعنی یقین نه! «أَفْضَلَ الْیَقِین‏»‌ به کار حسن قانع نیستیم. «یَقُولُوا الَّتی‏ هِیَ أَحْسَنُ» (اسراء/53) بهترین حرف را بزنیم. همین که خدا کارهایش احسن است. «أَحْسَنِ تَقْویمٍ» (تین/4) «أَحْسَنُ الْخالِقین‏» (مؤمنون/14) «أَحْسَنَ الْحَدیث‏» (زمر/23) تو هم کارهایت درجه‌ی یک باشد. به درجه‌ی دو و سه قانع نشوید.

یکی از ابزارهای تربیت همین الگوهاست. ما اگر الگویمان امیرالمؤمنین(ع) باشد… به امام سجاد(ع) می‌گفتند: خیلی در عبادت خودت را به زحمت می‌اندازی؟ می‌گفت: من کجا و علی کجا! نقش الگو! خدا را شکر که ما الگویمان امیرالمؤمنین(ع) است. یک روز پیغمبر(ص) نمازش را خواند و بعد از نماز دید یک جوانی رنگش پریده است، فرمود: جوان حالت چطور است؟ گفت: به یقین رسیده‌ام! یقین! چون روایت داریم که یقین را به هر کسی نمی‌دهند. حج خیلی‌ها می‌روند، پول خیلی‌ها دارند، کربلا خیلی‌ها می‌روند، نماز خیلی‌ها می‌خوانند، اما یقین؟ این جوان گفت: من یقین دارم! فرمود: چطور یقین داری؟ گفت: دیشب خواستم بخوابم، انگار جهنم را می‌بینم! خوابم نبرده است. فرمود: بلی! این علامت یقین است. که انسان ولو پلیس هم نباشد، تبصره و آیین‌نامه و اضافه کار و قانون و هیچی هم نباشد، خود ایمان او را می‌سازد. ما یک مقدار راجع به…

2- بازگشت از گناه و جبران و اصلاح گذشته

یکی از ابزار تربیت این است که انسان از کارهای خلافش دست بردارد. توبه! بیینده‌ها شب نوزدهم و بیست و یکم را پشت سر گذاشته‌اند، یک شب دیگر مانده است، که شب قدر هم به احتمال قوی شب بیست و سوم است. توبه! توبه یعنی چه؟ یعنی بیاییم و قرآن سر بگیریم و فقط گریه کنیم؟ این قرآن است. همه هم قبول داریم. در قرآن کلمه‌ی توبه خالی نداریم. می‌فرماید: «تابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ صالِحا»‌ (مریم/60) «تابُوا وَ أَصْلَحُوا» (بقره/160) « تابُوا … وَ بَیَّنُوا» (بقره/160) اگر چیزی را کتمان کردی، «بَیَّنُوا» بیان کن! اگر خلاف کردی «أَصْلَحُوا» اصلاح کن! اگر کسی توبه می‌کند، باید در اخلاقش در لباسش و… نمی‌شود بگوییم هم مسجد می‌آییم و قرآن سر می‌گیریم و بعد از بیست و یکم و شب قدر و بعد از ماه رمضان هم باز همان لباس‌های قبلی را می‌پوشیم. در عملش، در دوستش، در مجلس‌هایی که می‌رود، در حرف‌هایی که می‌زند، توبه‌ی خالی ما در اسلام نداریم. هر جا می‌گوید: «تابُوا» می‌فرماید: «تابُوا وَ أَصْلَحُوا»، «تابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ صالِحا»

خوب! روز قیامت چطور انسان حاضر می‌شود؟ یادی از مرگ و از قیامت بکنیم. بالاخره حدوداً هزار آیه در قرآن برای معاد هست. از این هزار مورد بیست موردش را… شب قدر شبی است که قرآن نازل شده است. با قرآن آشنا شویم. روز قیامت چطور حاضر می‌شویم. اصل حاضر شدنمان که قطعی است. از همین خاک است. «مِنَ الْأَجْداث‏» (یس/51) «الْأَجْداث‏» «جدث» یعنی قبر! «مِنْ مَرْقَدِنا هذا» (یس/52) قرآن می‌گوید: «مِنَ الْأَجْداث‏» یعنی از قبر بیرون می‌آیید. «مَنْ بَعَثَنا مِنْ مَرْقَدِنا هذا»، کسی ما را از قبر… «وَ إِذَا الْقُبُورُ بُعْثِرَت‏» (انفطار/4) ما از همین خاک بیرون می‌آییم. معاد جسمانی است؟ قطعاً!

3- قیامت، روز شادی خوبان و گرفتاری بدان

نحوه‌ی حضور؟ خوب‌ها یک طور حاضر می‌شوند و بدها یک طور! اما خوب‌ها «یَسْعى‏ نُورُهُمْ بَیْنَ أَیْدیهِم‏» (حدید/12) نور در مقابلشان است. خوب‌ها «یَوْمَ لا یُخْزِی اللَّهُ النَّبِیَّ وَ الَّذینَ آمَنُوا» (تحریم/8) خداوند پیغمبر و مؤمنین را در قیامت خزی و خوار نمی‌کند. «تَبْیَضُّ وُجُوهٌ» (آل‌عمران.106) صورت‌ها می‌درخشد. «جُوهٌ یَوْمَئذٍ مُّسْفِرَهٌ، ضَاحِکَهٌ مُّسْتَبْشِرَهٌ» (عبس/38و39) می‌خندند. به هم بشارت می‌دهند. خوب‌ها در قیامت می‌بینند، عجب! می‌ارزید که چند سالی دندان بر روی جگر گذاشتیم و این لقمه را نخوردیم و این حرف را نزدیم، رابطه‌مان با این آدم فاسد قطع شد،‌ این آهنگ و نوار و ماهواره را گوش ندادیم، بالاخره یک  مقداری دندان بر روی جگر گذاشتیم، عوضش چه دنیایی! «ضَاحِکَهٌ»‌ می‌خندیم. «مُّسْتَبْشِرَهٌ» به هم بشارت می‌دهند. «یَسْعى‏ نُورُهُمْ»‌ این‌ها خوب‌ها هستند.

اما بدها! هر چه می‌خوانم از قرآن است. 1- قرآن می‌فرماید که: «وَ تَرَى النَّاسَ سُکارى» (حج/2) اصلاً مانند آدم‌های مست هستند. دیگر چه؟ «جَرادٌ مُنْتَشِرٌ» (قمر/7) ‏مانند ملخ پخش شده‌اند. «کَأَنَّهُمْ إِلى‏ نُصُبٍ یُوفِضُونَ» (معارج/43) یعنی انگار با عجله به سمت یک تابلویی می‌روند. انگار دارند می‌دوند. «کَالْفَراشِ الْمَبْثُوثِ» (قارعه/4) مانند پروانه در هم و بر هم هستند. «یَوْمَ یَفِرُّ المَْرْءُ مِنْ أَخِیهِ، وَ أُمِّهِ وَ أَبِیهِ» (عبس/34و35) از هم فرار می‌کنند. «یَوْمٌ عَسِیرٌ، عَلىَ الْکَافِرِینَ غَیرُْ یَسِیرٍ» (مدثر/9و10) روز سختی است. «یَجْعَلُ الْوِلْدانَ شیباً» (مزمل/17) الله اکبر! بچه پیر می‌شود. چقدر باید سخت باشد؟ یعنی بچه‌ای که هنوز ریشش در نیامده است، انگار ریشش سفید می‌شود. یا از نظر زمان اینقدر طول می‌کشد، که در آن روز بچه پیر می‌شود، یا فشار مشکلات به قدری زیاد است که…

چون این دو رقم معنا دارد. قرآن می‌گوید که روز قیامت روزی است که بچه پیر می‌شود. بچه پیر می‌شود یعنی چه؟ یعنی این قدر روز طولانی است که بچه جوان می‌شود و جوان پیر می‌شود؟ روز طولانی می‌شود؟ روز طولانی باشد، خطر است. یا بچه پیر می‌شود، برای این است که فشار مشکل است؟

روز قیامت «یَوْمَ یَقُومُ الْأَشْهادُ» (غافر/51) همه شهادت می‌دهند. خداوند می‌گوید: من دیدم! پوست بدن حرف می‌زند. قرآن می‌گوید: انسان به پوستش می‌گوید چرا بر علیه من شهادت می‌دهی؟ می‌گوید: دست خودم نیست. همینطور که در این دنیا گوشت زبان حرف زد، در قیامت این گوشت حرف می‌زند. برای قدرت خدا فرقی نمی‌کند، این گوشت و آن گوشت، هر دو گوشت است. هشتاد سال با این گوشت حرف زدی، حالا این… زبان مهر می‌شود. دست حرف می‌زند. دست می‌گوید کجاها رفتم، به چه کسی سیلی زدم، چه مالی را سرقت کردم، این ایمان‌ها آدم را از سرقت باز می‌دارد. چشم می‌گوید چه چیزهایی دیدم. پوست بدن می‌گوید با کجا تماس گرفتم. پا می‌گوید کجا رفتم. این‌ها هیچ کدامش حدیث نیست و متن قرآن است. قیامت را باور کنیم.

آن وقت در روز قیامت کسی هست که دستمان را بگیرد؟ در دنیا یازده مورد نخ داریم. همه نخ‌ها در قیامت پاره می‌شود.

4- قیامت، روز قطع همه‌ی وابستگی‌ها و دل‌بستگی‌ها

بسم الله الرحمن الرحیم. موضوع اصلیمان تربیت است. بحث ما این است که راه تربیت توبه است که دست برداریم. توبه هم به تنهایی نمی‌شود، گریه توبه نیست. قرآن سر گرفتن تنها توبه نیست. با مسجد رفتن توبه نیست. مال مردم را خورده‌ای؟ باید بدهی! ظلم کرده‌ای؟ باید عذرخواهی کنی! توبه است. مسئله‌ی یاد ایمان و یاد قیامت است. این آدم را تربیت می‌کند. چون انسان در دنیا به یازده بند وصل است. یک، دو، سه، چهار، پنج، شش، هفت، هشت، نه، ده، یازده! همه‌ی نخ‌ها پاره می‌شود. یکی از نخ‌ها شفاعت است. در دنیا یک کسی می‌آید و شفاعت می‌کند. واسطه می‌شود. قیامت برای افرادی شفاعت نیست. آن کسی که نماز نخواند، امام صادق(ع) فرمود: ما شفاعت نمی‌کنیم. آن کسی که در دنیا به سراغ قرآن نرفته است، ما شفاعت نمی کنیم. از شفاعت محروم است. «فَما تَنْفَعُهُمْ شَفاعَهُ الشَّافِعینَ» (مدثر/48) شفاعت هست، اما به این نمی‌رسد. نخ شفاعت پاره می‌شود. شفاعت هست، اما به این نمی‌رسد.

در دنیا گاهی آدم معذرت خواهی می‌کند. می‌گوید این نخ هم پاره می‌شود. «لا یَنْفَعُ الَّذینَ ظَلَمُوا مَعْذِرَتُهُم‏» (روم/57) «ظَلَمُوا»ها و آدم‌های ظالم، معذرتشان سودی ندارد. قرآن می‌فرماید که در دنیا اسبابی فراهم می‌شود که انسان را نجات می‌دهد. «تَقَطَّعَتْ بِهِمُ الْأَسْبابُ» (بقره/166) همه اسباب نجات قطع می‌شود. در دنیا رفیق رفیق را کمک می‌کند. می‌گوید در آنجا «لا یُغْنی‏ مَوْلًى عَنْ مَوْلًى شَیْئا» (دخان/41) «مَوْلًى» یعنی رفیق! دوست از دوست حمایتی نمی‌کند. در دنیا گاهی توطئه و برنامه و حیله و تدبیر و سیاست‌ها آدم را نجات می‌دهد،‌ می‌فرماید: «لا یُغْنی‏ عَنْهُمْ کَیْدُهُم‏» (طور/46) «کَیْد» یعنی نقشه! نقشه‌ها هم هیچ تأثیری ندارد و بی‌خاصیت می‌شود. در دنیا گاهی آدم پول می‌دهد و سربازی‌اش را می‌خرد. می‌فرماید: «لا یُؤْخَذُ مِنْکُمْ فِدْیَه» (حدید/15) پول و فدیه‌ای در کار نیست. در دنیا گاهی می‌گوییم، این را عوض من بگیر. «لا یُؤْخَذُ مِنْها عَدْل‏» (بقره/48) کسی را هم عوض کس دیگر نمی‌گیرند.

5- قیامت، روز قطع پیوندهای خانوادگی و خویشاوندی

در دنیا گاهی مال و فرزند به درد می‌خورد. «یَوْمَ لا یَنْفَعُ مالٌ وَ لا بَنُونَ» (شعراء/88) گاهی پدر و پسر به درد هم می‌خورند. می‌فرماید: «لا یَجْزی والِدٌ عَنْ وَلَدِه‏» (لقمان/33) گاهی در دنیا فامیل به درد می‌خورد. قرآن می‌فرماید: «لَنْ تَنْفَعَکُمْ أَرْحامُکُم‏» (ممتحنه/3) «أَرْحام» صله‌ی رحم! فامیل‌ها هم به درد نمی‌خورند. در دنیا گاهی می‌گوییم، من داماد چه کسی هستم، برادر زن چه کسی هستم، فلان شخص هستم، نسبتی دارم. می‌فرماید: «فَلا أَنْسابَ بَیْنَهُمْ» (مؤمنون/101) نسبت‌ها هم قطع می‌شود. انسان تنها می‌شود. تمام این زرنگ بازی‌ها برای این دو سه روز دنیاست. این جاست که می‌شود گل رنگ را به جای زعفران فروخت. اینجا می‌شود که آدم مغازه را طوری رنگ آمیزی کند که مشتری رنگ‌ها را قاطی کند. اینجا می‌شود که آدم یک چیز قلابی و بدلی را جاسازی کند. در تمام این طرح‌ها و برنامه‌ها… انسان تنهای تنها می‌شود.

خوب! نشسته‌ایم فکر کنیم؟ سؤال می‌کنند. از چه چیزی سؤال می‌کنند؟ سؤال چقدر مشکل است. انسان مورد سؤال قرار دارد. خوب از چه چیزی سؤال می‌کنند؟ 1- از همه! «فَلَنَسْئَلَنَّ الَّذینَ أُرْسِلَ إِلَیْهِمْ وَ لَنَسْئَلَنَّ الْمُرْسَلینَ» (اعراف/6) از پیغمبرها و غیر پیغمبرها و از همه می‌پرسند. از چه چیزی می‌پرسند؟ از همه چیز می‌پرسند. «عَمَّا کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ» (نحل/93) هر کاری که کرده‌ای! دیگر چه؟ کارهای مخفی را هم می‌پرسند؟ می‌گوید از کارهای مخفی هم می‌پرسند. «إِنْ تُبْدُوا ما فی‏ أَنْفُسِکُمْ أَوْ تُخْفُوه‏» (بقره/284) «تُخْفُوه‏» یعنی مخفی! از کارهای مخفی هم سؤال می‌کنند. در هر کجا باشد، قرآن می‌گوید اگر کاری را زیر صخره انجام بدهید، «فَتَکُنْ فی‏ صَخْرَه» صخره یعنی سنگ! زیر سنگ باشد «أَوْ فِی السَّماواتِ» اگر در اوج آسمان‌‌ها باشد، «أَوْ فِی الْأَرْض‏» (لقمان/16) در عمق زمین… اوج آسمان، عمق زمین، زیر هر سنگی باشد. ببینید! اینها آدم را تربیت می‌کند. اگر کسی این ایمان را داشته باشد، حقوق بشر را مراعات می‌کند. وقتی ایمان نیست، مرتب بنشینند و بگویند: حقوق بشر! حقوق بشر! تبصره و آیین نامه…

ما خط را گم کرده‌ایم. خوب اینها را که حساب می‌کنند، حسابگر چه کسی است؟ خود خدا است. «وَ کَفى‏ بِنا حاسِبینَ» (انبیاء/47) خدا می‌گوید خود من حسابگر هستم. وجدان تو هم حسابگر است. می‌فرماید: « اقْرَأْ کِتابَکَ» نامه‌ات را بخوان!  «کَفى‏ بِنَفْسِکَ الْیَوْمَ عَلَیْکَ حَسیباً» (اسراء/14) عربی‌هایی را که می‌خوانم قرآن است. هم خدا حسابگر است. هم می‌گویند: خودت قاضی باش! هر طوری که خودت می‌گویی. خودت بگو چه کار کنیم. خودت بگو چه کار کنیم. در جامعه گرسنه نبود؟ چرا! نمی‌دانستی؟ چرا! نمی‌توانستی یک مشکلی را حل کنی؟ یکی از این گرسنه‌ها را سیر کنی؟ چرا! یعنی واقعاً مسئله بلد نبودی، نمی‌توانستی نمازت را اصلاح کنی؟ یک عمری نماز غلط خواندی، چطور اگر شش بشقاب، یکی از آن‌ها شکست، بازار را زیر و رو می‌کنیم که گل بشقاب ششم، به آن پنج گل دیگر بخورد، وگرنه می‌گوییم: خاک بر سرمان! گل ششم به گل پنجم نخورد، آن وقت یک عمری نمازت را غلط خواندی؟ دخترت را این گونه تربیت نکن، بی‌حجاب می‌شود. آقا! این نه سالش نشده است. خوب پس سیگار هم بکشد، سر نه سال می‌گوییم سیگار هم نکشد. بابا وقتی آدم آلوده شد، دیگر در نه سالگی نمی‌تواند خودش را نگه دارد. بچه باید از همان ابتدا سیگار نکشد. نمی‌شود بگوییم: بچه‌جان! حالا فعلاً سیگار بکش، تا نه ساله شدی، نکش! اگر سیگاری‌اش کردی، نه سالش هم که بشود، سیگار را می‌کشد. نمی‌شود بگوییم هنوز نه سالش نشده و دختر را مانند عروسک بیرون بیاوریم. آموزش باید از بچگی باشد. البته نه با تحمیل، بلکه با محبت! «إِنَّ عَلَیْنا حِسابَهُمْ» (غاشیه/26) در قرآن می‌فرماید: حساب بر ماست. در روایات داریم که حساب هر گروهی با امام زمان همان گروه است.

6- گذشت در دنیا، زمینه‌ی گذشت خداوند در قیامت

انواع حساب! بعضی‌ها حسابشان آسان است. قرآن می‌فرماید: «حِساباً یَسیراً» (انشقاق/8) بعضی‌ها حسابشان سخت است. «حِساباً شَدیدا» (طلاق/8) بعضی‌ها بدون حساب به جهنم می‌روند. «فَلا نُقیمُ لَهُمْ یَوْمَ الْقِیامَهِ وَزْناً» (کهف/105) بعضی بدون حساب به بهشت می‌روند. «یَدْخُلُونَ الْجَنَّهَ یُرْزَقُونَ فیها بِغَیْرِ حِسابٍ» (غافر/40) اگر به غیر حساب صف توست، «یَدْخُلُونَ» باشید. خوب حالا یک سؤال! حساب ما در قیامت آسان یا مشکل است؟ حضرت امیر(ع) می‌فرماید: کسانی که در دنیا سخت می‌گیرند، خدا هم در روز قیامت به اینها سخت می‌گیرد، کسانی که در دنیا می‌بخشند، خدا هم اینها را می‌بخشد. بیایید ببخشیم. سخت نگیریم. البته بیت المال حسابش جداست. در بیت المال باید سخت گیری کرد. اما در ملک شخصی گذشت کنیم.

ایمان به معاد! آن وقت یک کسی که عمرش مواظب معاد بوده است، مثل امیرالمؤمین(ع) حالا که می‌خواهد شهید بشود، می‌گوید: «فزتُ» رستگار شدم! آدمی که پولش را به بانک آن شهری که می‌خواهد برود، فرستاده است، ماشین هم که هست، پشت فرمان که می‌نشیند، راحت می‌رود. چرا؟ برای اینکه پول در حساب دارد. اینهایی دلشان فرو می‌ریزد که هیچ در بساط ندارند.

خوب در قیامت حساب خیلی دقیق است. نامه‌ها! پرونده‌ها باز می‌شود. «وَ إِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ» (تکویر/10) پرونده‌ها چه زمانی ثبت شده است؟ «وَ نَکْتُبُ ما قَدَّمُوا وَ آثارَهُم‏» (یس/12) در دنیا «ما یَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ» (ق/18) ریز و درشت کلماتت ثبت شده است. هر کاری که کردی نوشتیم، آن‌ جا هم در روز قیامت پرونده‌ها باز می‌شود. «وَ إِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ» آن وقت چه کسی شاهد است؟ خدا شاهد است؟ پیغمبر شاهد است؟ «جِئْنا بِک» (نحل/89) امامان ما شاهد هستند؟ «جَعَلْناکُمْ أُمَّهً وَسَطاً» (بقره/143) فرشته‌ها شاهد هستند؟ «مَعَها سائِقٌ وَ شَهیدٌ» (ق/21) زمین شاهد است؟ «یَوْمَئِذٍ تُحَدِّثُ أَخْبارَها» (زلزال/4) وجدان شاهد است؟ «کَفى‏ بِنَفْسِکَ الْیَوْمَ» اعضاء بدن شاهد هستند؟ زمان شاهد است؟ خود عمل شاهد است. خود عمل! مثل اینکه یک کاری را حاشا می‌کنیم، عکست را نشان می‌دهند و می‌گویند: این شما نیستی؟ می‌گوید: آقا من این را نگفتم! می‌گوید: این نوارش! ما باید بدانیم که حساب و کتابی در کار است. اگر ایمان به حساب و کتاب داشته باشیم، خودمان را کنترل می‌کنیم. یک مقداری باید خودمان را کنترل کنیم. وضع ما خوب نیست.

روز قیامت یک عده‌ای شکایت می‌کنند، همین قرآن را می‌بینید؟ چرا فقط ماه رمضان قرآن می‌خوانیم؟ مگر پیغمبر نگفت: قرآن و اهل بیت(ع) از هم جدا نمی‌شود؟ هر جا یک هیأت حسینی هست، یک جلسه‌ی قرآن هم باشد. جمع می‌شویم و سینه می‌زنیم، ولی قرائت قرآن نیست. «کتابَ الله و عترتی» امام حسین(ع) و قرآن باید با هم باشد. خود امام حسین(ع) سر نی قرآن خواند. یعنی چه؟ یعنی سر من از تنم جدا می‌شود، اما سرم از قرآن جدا نمی‌شود؟ چرا مساجد ما در ماه رمضان روشن است و غیر ماه رمضان، بعضی از آن‌ها خاموش می‌شود؟ امیرالمؤمنین(ع) می‌دانست شهید می‌شود، ولی باز هم به مسجد رفت، یعنی چه؟ یعنی کشته می‌شوم، ولی پایم از مسجد قطع نمی‌شود. اینها یعنی چه؟ پیام دارد! چرا این پیام‌ها را نمی‌گیریم؟

روز شهادت امیرالمؤمنین(ع) بحث را گوش می‌دهید. یا امیرالمؤمنین ما شرمنده هستیم. شب قدر قرآن نازل شد، ولی بعضی از ما نمی‌توانیم قرآن را بخوانیم. بعضی از ما غلط می‌خوانیم. بعضی از ما نمی‌فهمیم. بعضی‌ از ما می‌فهمیم، خوب هم می‌خوانیم، عمل نمی‌کنیم. مزه‌ی قرآن را نچشیده‌ایم. قرآن برای ما مهجور است. نزد بعضی‌ها! و اهل بیت(ع) هم نزد ما مظلوم هستند. همان دو چیزی که… قرآن مهجور، اهل بیت(ع) مظلوم! چقدر پول می‌دهیم که بچه‌ی ما زبان انگلیسی یاد بگیرد؟ چقدر داده‌ایم که قرآن یاد بگیرد؟ چقدر پول برای کفشش می‌دهیم؟ چقدر پول برای مغزش می‌دهیم؟ اگر بدانیم یک دبیرستان شاگردانش دانشگاه می‌روند، بچه‌مان را آنجا ثبت نام می‌کنیم و هر چه هم بخواهد به او می‌دهیم. چقدر پول می‌دهیم که بچه‌ی ما نمازخوان شود؟ قیامت گیر هستیم.

7- مسئولیت والدین در برابر فرزندان

بچه‌ها امانت هستند. آیا ما خوب امانتداری کردیم یا خیانت کردیم؟ این آهنگ چیست که یاد بچه‌ات داده‌ای؟ این نوار چیست؟ چه ابزاری را در خانه آورده‌ای؟ دختر و پسرت با چه چیزی آشنا شده است؟ چقدر مسئولیم؟ اگر ایمان به قیامت باشد، اصلاً همه چیز ما صد و هشتاد درجه عوض می‌شود. ایمان به مبدأ و معاد در بعضی از ما کمرنگ است. چه کنیم؟ خود من هم گرفتار هستم. چطور وقتی با مردم حرف می‌زنم، حواسم جمع است؟ وقتی با خدا حرف می‌زنم، حواسم پرت است؟ قلب بیمار است. با خدا حرف می‌زنی، حواست سر نماز پرت است. با مردم حرف می‌زنی، حواست جمع است. خیلی وضع خراب است. وضع باطن خراب است. ما که رویی نداریم!

خدایا! امروز مهمان داریم، امیرالمؤمنین(ع)! روز بیست و یکم است. یک عمر نمازهای ما به یک رکعت از نمازهای حضرت علی(ع) نمی‌ارزد. از مردن لذت می‌برد. علی(ع) به مرگ عاشق‌تر از طفل به سینه‌ی مادر است. چیست؟ چون هر چه بوده است، ذخیره بوده است، ما هر چه بوده است، تاراج کرده‌ایم. باختیم، سوختیم و آتش زدیم به عمرمان و نفهمیدیم. هر صدایی روی این نوار پر شد. هر چیزی را گوش دادیم، هر حرفی را زدیم، هر چیزی را خواستیم و دیدیم، هر کاری خواستیم، کردیم. قیامت می‌خواهیم چه کنیم؟ «وَ کَفى‏ بِنا حاسِبینَ» (انبیاء/47) خدا حسابگر است. آن چیزی که ما را تربیت می‌کند، ایمان به مبدأ و معاد است.

خدایا! نمی‌دانم چه بگویم! به آبروی هر کسی که نزد تو آبرو دارد، محمد و آل محمد. به آبروی امیرالمؤمنین(ع) و بچه‌هایش، به آبروی قرآن و هر کسی که در قرآن از او ستایش کرده‌ای، به آبروی همه‌ی عبادت کنندگان ماه رمضان، بالاترین درجه‌ی ایمان و یقین را به همه‌ی ما مرحمت بفرما! ایمانی که ما را تربیت کند، به ما مرحمت بفرما.

خوب! چند دقیقه‌ای هم از برادر عزیزمان استفاده کنیم.

روضه‌ی حضرت امیر(ع)!

اعوذ بالله من الشیطان الرجیم. نسئلک و ندعوک، ده مرتبه دست‌ها بلند! یار رب! یار رب! … اللهم صل علی محمد و آل محمد. خدایا تو را به حق محمد و امیرالمؤمنین و فاطمه والحسن و الحسین، و تسعه المعصومین من ذریه الحسین! همه‌ی دعاهای ماه رمضان، همه‌ی خیرات شب قدر، همه دعاها مستجاب و همه‌ی خیرات شب قدر را برای ما مقدر بفرما! ما را از محرومین این ایام قرار مده! ما را از بهترین یاران اسلام و از بهترین شیعیان امیرالمؤمنین(ع) قرار بده. قلب فرزندش امام زمان را از ما راضی و ما را از یاران باوفای امام زمان قرار بده و تعجیلش را ظهور بفرما. نسل ما را تا آخر تاریخ بهترین مؤمنین و مؤمنات قرار بده. خدایا دین ما، دنیای ما، آخرت ما، رهبر ما، دولت ما، امت ما، نسل ما، ناموس ما، انقلاب ما، آبروی ما، هر چه که به ما داده‌ای در پناه امام زمان حفظ بفرما! توفیق توبه‌ی واقعی، درک ایمان واقعی و یقین واقعی، علم مفید، ایمان کامل، بدن سالم، عقل قوی، علم مفید، عزت دنیا و آخرت، حسن عاقبت، نصیب همه‌ی ما بفرما! زیارت امیرالمؤمنین و ائمه‌ی اطهار و پیغمبر را با معرفت نصیب همه‌ی ما بفرما! وسیله‌ای برای هدایت همه‌ی منحرفین کره‌ی زمین مقدر بفرما! هدایت‌شده‌ها را کمتر از آنی گرفتار کمترین لغزش و انحرافی نفرما! بیمارها شفا و اموات ما بیامرز. توطئه ها خنثی و توطئه‌گران نااهل نابود بفرما!

«والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته»