شاید بتوان گفت: ریشه ى تمام مفاسد، غفلت است. انسان اگر غافل نباشد، از هر خلافى دست برمى دارد.
غفلت از خداوند. «نسوا اللّه»( توبه، 67.)
غفلت از قیامت. «نسوا یوم الحساب»(ص، 26)
غفلت از محرومان. «و لم نطعم المسکین»(مدّثر، 44)
غفلت از مسئولیت ها. «مالکم لاتقاتلون فى سبیل اللّه و المستضعفین»(نساء، 75.)
غفلت از دشمن و توطئه هاى او.
غفلت از تاریخ و عبرت هاى آن.
غفلت از سنّت‌هاى الهى.
غفلت از وعده ها و وعیدها.
غفلت از رازقیّت خداوند.
غفلت از این‌که عزّت(نساء، 139.) و قوّت(بقره، 165.) همه از اوست.
غفلت از این‌که دنیا و آنچه در اوست کوچک و بى ارزش و عارضى و غنچه اى بیش نیست. «زهره الحیاه الدنیا»(طه، 131.)
بى جهت نیست که قرآن غافلان را از چهارپا منحرف‌تر مى‌داند. «أولئک کالانعام بل هم أضلّ أولئک هم الغافلون»(اعراف، 179.)
اسلام براى غفلت زدایى برنامه هایى دارد، از جمله: 1. نماز، «اقم الصلاه» 2. قرآن «نحن نزلنا الذکر» 3. دعا، 4. دورى از افراد غافل «لاتطع من اغفل قلبه عن ذکرنا» 5. توجه به تاریخ.
حاج آقای قرائنی ضمن عرض سلام و تقدیر از حضرتعالی و زحماتی که در راه ترویج احکام نورانی اسلام انجام می دهید.
بنظر می رسد جامعه روحانیت روز به روز به سمت تبدیل شدن به یک صنف انتفاعی سوق داده می شود و سایه این مشکل حقیقت ها و حقانیت های دینی را تحت تاثیر خود قرار می دهد. لازم است که بزرگان حوزه های دینی با حرکت به سوی غیر انتفاعی کردن کسوت روحانیت از تبدیل شدن این ارگان به یک صنف جلوگیری کنند.