استغفار – درسهایی از قرآن https://gharaati.ir محسن قرائتی Mon, 24 Apr 2023 09:21:47 +0000 fa-IR hourly 1 https://wordpress.org/?v=6.4.3 غفلت از خدا و نعمت‌های الهی https://gharaati.ir/%d8%ba%d9%81%d9%84%d8%aa-%d8%a7%d8%b2-%d8%ae%d8%af%d8%a7-%d9%88-%d9%86%d8%b9%d9%85%d8%aa%d9%87%d8%a7%db%8c-%d8%a7%d9%84%d9%87%db%8c/ https://gharaati.ir/%d8%ba%d9%81%d9%84%d8%aa-%d8%a7%d8%b2-%d8%ae%d8%af%d8%a7-%d9%88-%d9%86%d8%b9%d9%85%d8%aa%d9%87%d8%a7%db%8c-%d8%a7%d9%84%d9%87%db%8c/#respond Thu, 20 Apr 2023 11:34:29 +0000 https://gharaati.ir/?p=10063 https://gharaati.ir/archive/pdf/1402.01.31.pdf https://gharaati.ir/archive/sound/1402.01.31.mp3 https://www.aparat.com/embed/WHXP8?data[rnddiv]=42296586875&data[responsive]=yes]]>

موضوع: غفلت از خدا و نعمت‌های الهی
تاريخ پخش: 31/01/1402
عناوين:
1– غفلت از خدا، هستی در حال عبادت
2- خطر غفلت از استعدادهای خود
3- عوامل غفلت انسان
4- بازماندن از عبادت، به خاطر کسب و کار و تجارت
5- خطر محرومیت از برکات ماه رمضان
6- بهره‌گیری از اوقات استغفار و توبه
7- خطر غفلت از محرومان و نیازمندان

اعوذ بالله من الشیطان الرجیم، بسم الله الرحمن الرحیم
الحمدلله رب العالمین بعدد ما أحاط به علمه، الهی انطقنی بالهدی و الهمنی التقوی

در این بیست و چند دقیقه‌ای که صحبت می‌کنیم، حدود بیست و پنج دقیقه، بیست و چهار دقیقه، موضوع این جلسه‌مان غفلت است. خیلی آیه راجع به غفلت داریم که طرف غافل است، یعنی حواسش پرت است، نمی‌داند چه می‌دهد، چه می‌گیرد، چه می‌گوید، چه می‌کند. قرآن می‌فرماید: «وَ إِنَّ كَثيراً مِنَ النَّاسِ عَنْ آياتِنا لَغافِلُون‏» (یونس/ 92)، «إنّ» گفته یعنی حتماً، لام «لَغافِلُون‏»، یعنی حتماً، جمله‌ی اسمیه است، یعنی حتماً، از نظر ادبیات عرب این جمله چند رقم حتماً حتماً حتماً یعنی شوخی نیست، جدّیِ جدیِّ جدّیِ است که انسان غافل است. هر چه به سر ما می‌آید، اگر نگوییم تمامش، اکثرش به خاطر غفلت است، بیماری‌هایی که پیدا می‌کنیم، از تغذیه‌ی سالم غافل می‌شویم، غذای فاسد می‌خوریم. غافل می‌شویم که این دوست نیست، دشمن است، این ما را برای خودمان نمی‌خواهد، ما را برای خودش می‌خواهد، غفلت از جوانی، غفلت از عمر، غفلت از سرمایه، غفلت از دشمن، راجع به این می‌خواهیم صحبت کنیم، غفلت از زمان‌ها، چه زمانی را از دست دادیم. امام می‌گوید: خدایا یک دری را باز کردی، اسمش را در توبه گذاشتی، بعد هم گفتی تشریف بیاورید، توبه کنید، «مَنْ يَقْبَلُ التَّوْبَةَ» (مفاتیح الجنان، فراز 67 دعای جوشن کبیر)، «قابِلِ التَّوْبِ» (غافر/ 3)، من توبه‌ی شما را می‌پذیرم، حالا اگر کسی توبه نکرد، «فَمَا عُذْرُ مَنْ أَغْفَلَ دُخُولَ الْبابِ بَعْدَ فَتْحِهِ؟» (مفاتیح الجنان، مناجات خمسه عشر، مناجات تائبین) اگر در باز شد و ما نیامدیم، گر گدا کاهل بود، تقصیر صاحبخانه چیست؟ غفلت از نسل نو. این آقا مرتّب می‌رود کربلا، مکّه، مشهد، این طرف، آن طرف، غافل از این‌که دختر جوانش شوهر می‌خواهد و هر خواستگاری هم که می‌آید، می‌گوید باشد لیسانسش را بگیرد، پسرش در چه شرایطی زندگی می‌کند، از پسرش غافل است، از دخترش غافل است.
موارد غفلت
1- غفلت از خدا، هستی در حال عبادت
اوّل چیزی را که ما از آن غافلیم، خداست. من خودم هم مصداق این هستم که می‌گویم، یعنی خودم هم یکی از مصادیقش هستم متأسّفانه، ما در حال ذکر هم غافلیم، یک کسی نان هندوانه می‌خورد، وسط نان هندوانه خوردنش هم آب می‌خورد، گفت: «بابا خود هندوانه آب است دیگر، آب را یک جایی دیگر غذا می‌خورند، تو که نان و هندوانه می‌خوری، دیگر نان و هندوانه که آب نمی‌خواهد دیگر.» ما وقتی هم با خدا حرف می‌زنیم و یاد خدا هستیم، سر نماز هم حواسمان پرت است، یعنی ذکر ما غفلت است، خیلی مهم است این. ذکر ما غفلت است. یک آدمی یک قیافه‌ی عجیبی داشت، یک نوزادی گریه می‌کرد، این آدمی که خیلی قیافه‌اش ناجور بود، قنداق را بغل گرفت، گفت: «جون»، هر چه می‌گفت جون، بیش‌تر بچّه جیغ می‌زد، گفت: «آقا دیگر بچّه را کنار بگذار، خوب می‌شود، این قیافه‌ی تو را که می‌بیند، جیغ می‌زند.» «نَسُوا اللَّهَ‏» (حشر/ 19)، خدا را فراموش کرده. شده یک داماد پهلوی یک اسلام‌شناس برود، بگوید: «آقا همسر خوب معیارهایش در قرآن چه هست؟» یک کسی می‌خواهد یک دانشگاه برود در یک کنکوری، برود پهلوی یک استادی بگوید: «آقا جامعه الآن نیازش به چی هست؟ وظیفه‌ی من چیه؟» یک چیزی می‌خواهد بخرد، آن را دقّت می‌کند، چون ممکن است سود بکند یا ضرر، می‌پرسد که: «آقا ما سکّه بخریم؟ قالی ابریشم بخریم؟ زمین بخریم؟ آپارتمان بخریم؟» در خرید و فروش حواسمان جمع است معمولاً، غیر از خرید و فروش غافلیم. «نَسُوا اللَّهَ فَنَسِيَهُمْ‏» (توبه/ 67)، قرآن می‌گوید این‌ها خدا را فراموش کردند، خدا هم این‌ها را به فراموشی سپرد.
– غفلت از قیامت
قیامت را فراموش می‌کنند، «نَسُوا يَوْمَ الْحِسابِ» (ص/ 26)، عربی‌هایی که می‌خوانم قرآن است، از قیامت، قیامت را فراموش می‌کنند.
2- خطر غفلت از استعدادهای خود
استعدادهای خودش را فراموش می‌کند، «تَنْسَوْنَ أَنْفُسَكُمْ» (بقره/ 44)، میلیون‌ها آدم بودند، می‌گفتند: «شاه که نمی‌تواند برود، کشور چند هزار ساله‌ی شاهنشاهی!» امام فرمود: «با همین مردم مؤمن ما شاه را بیرون می‌کنیم.» موفّق شد. چه‌قدر ظرفیت داشتیم؟ الآن چه‌قدر خاک داریم؟ کشورهایی را داریم که خاکشان خیلی کم است، اما خریدشان از ما کم‌تر است، یعنی محصولات خودشان را از همین آب و خاکی که دارند، درمی‌آورند. آب هدر می‌رود، خاک هدر می‌رود، نور هدر می‌رود، کاغذ هدر می‌رود. معاون وزیر آموزش و پرورش در یکی از دوره‌های گذشته، معاون وزیر می‌گفت، می‌گفت: «کشورهایی که کاغذ به دنیا می‌فروشند، کتاب‌های درسی‌شان را چند بار بچّه‌ها می‌خوانند، یعنی کلاس سوّم این بچّه می‌خواند، سال دیگر می‌دهد به یک بچّه‌ی سوّم دیگر، سال بعد می‌دهد به بچّه‌ی سوّم، چند بار کتاب درسی‌شان، یعنی با یک کتاب چند تا بچّه باسواد می‌شوند، ما که کاغذ می‌خریم، یک‌بار مصرف است، کاغذ می‌خریم یک ساله، یا پاره می‌شود، یا کهنه می‌شود، یا دور می‌ریزیم، یا می‌گوییم بهداشتی نیست. گازوئیلمان، نفتمان، فکرمان، زبانمان چه‌قدر هرز می‌رود، صبح تا شام حرف می‌زنیم، حرف‌هایی که ندانستنش مفید است، حدیث داریم با کسی رفیق شوید که حرف که می‌زند، به اطّلاعات شما اضافه بشود، یک چیزی گیرت بیاید، نگاهش می‌کنی، یاد خدا بیفتی. فیلم می‌بینی، چند دقیقه فیلم‌های تلویزیون را نگاه کن، بعد بگو این فیلم چه نقشی در زندگی من دارد، اگر شما را زیاد می‌کند، فکرت را، هوشت را، رشدت را، اقتصادت را، اخلاقت را، اگر یک چیزی به شما اضافه می‌کند، گوش بده، تا آخر فیلم برو، اما اگر این فیلم سرگرمی است. من یک وقت خانه آمدم، دیدم صدا و سیما دارد فیلم‌برداری می‌کند که هر کس شیرجه رفت تو استخر، زیر آب، در گاوصندوق را باز کرد، جایزه بگیرد. هی می‌رفتند در باز نمی‌شد، نفسشان تنگ می‌شد، می‌آمدند، یک بار دیگر می‌رفتند. من هر چه فکر کردم که چه کسی در زندگی‌اش گیر این افتاده که گاوصندوقش داخل استخر گیر کرده؟ تا حالا شنیدید یک کسی بگوید من گاوصندوقم در استخر آب گیر کرده؟ ولی خب سرگرمی است، مردم را سر کار می‌گذاریم، خودمان هم می‌دانیم سرگرمی است.
کتابی که می‌خوانیم، این کتاب چه‌قدر مطالبش کاربردی است؟ چرا آموزش و پرورش ما دیپلم‌هایش بیکارند؟ دانشجوهای دانشگاه چرا بیکارند؟ چون خیلی از چیزهایی که می‌خوانند، به درد زندگی نمی‌خورد. اطّلاعات است، بدانیم جایی آباد نمی‌شود، ندانیم جایی خراب نمی‌شود، مهارت نداریم، سواد دارد، مدرک دارد، زحمت هم کشیده، اما مفید نیست، غافل از آموزش و پرورش، غافل از ازدواج بچّه‌هایمان، غافل از این‌که این کارهای ما عوارضی دارد.
– غفلت از اسلحه و سرمایه
قرآن می‌گوید اگر در مقابل دشمن نماز می‌خوانید، اسلحه‌تان را زمین نگذارید، شمشیرتان، کلتتان بغلتان باشد، بگویید الله اکبر، برای این‌که اگر اسلحه را زمین بگذارید، ممکن است از اسلحه غافل شوید، خسارت ببینید. از ثروتتان غافل نشوید، «وَدَّ الَّذينَ كَفَرُوا لَوْ تَغْفُلُونَ عَنْ أَسْلِحَتِكُمْ وَ أَمْتِعَتِكُم‏» (نساء/ 102)، دشمن دوست دارد شما غافل شوید هم از اسلحه‌تان، هم از سرمایه‌تان.
حدیث داریم ثروتتان را چند جا تقسیم کنید، که اگر جیب‌بری آمد، جیبت را زد، یا قایقت در دریا غرق شد، یا ماشین در درّه سقوط کرد، یا یک پاساژ قالی آتش گرفت، همه‌ی سرمایه‌هایت یکجا نباشد، همه‌ی پول‌هایت را در یک کیسه نگذار، یک جوری تقسیم کن، مثل خدا، خداوند دو تا کلیه داده، این کلیه از کار افتاد، آن کلیه کار می‌کند، این گوش، این چشم، این دست، این پا، یک عضو دیگر هست. حدیث داریم سرمایه‌تان را …
حدیث داریم اوّل پولی که گیرتان آمد، خانه بخرید، یا زمین، باقی چیزها پیدا می‌شود. من اخیراً بعضی از عروس و دامادها را دیدم، خانواده‌ی عروس گفتند: «ما به جای جهازیه فلان مبلغ را جلو می‌گذاریم، شما هم به قصد جشن و تالار فلان مبلغ بگذارید، پول‌هایمان را روی هم بگذاریم، یک قطعه زمین، ولو پنجاه متر، برای عروس و داماد بخریم، به اسم هر دو کنیم.» حدیث هست هان، اوّلین پولی که گیرتان می‌آید خانه بخرید، و حدیث داریم آخرین چیزی که در بی‌پولی می‌فروشید، خانه باشد، بی‌پول شدید، طلا بفروش، کتاب بفروش، فرش بفروش، ماشین بفروش، در بی‌پولی هر چه می‌خواهی بفروش، اما خانه‌ات را نفروش.
3- عوامل غفلت انسان
چه چیزهایی ما را غافل می‌کند؟ قرآن می‌فرماید که: «لا تُلْهِكُمْ أَمْوالُكُمْ» (منافقون/ 9).
امام رضا که مهمانش هستیم، فرمود: «عمرتان را چند قسمت کنید، ساعتی را برای مناجات و گفت‌و‌گو با خدا، ساعتی را برای زن و بچّه، ساعتی را برای کسب و کار.» (الفقه المنسوب إلى الإمام الرضا عليه السلام، باب 89 حقّ النفوس، ص 337) تقسیم کنید، مدیریت زمان.
گاهی افراد غافل می‌‍‌شوند، سرگرم یک چیزهایی می‌شوند، ما بیش‌تریم یا شما بیش‌ترید؟ در صدر اسلام دو تا قبیله با هم دعوا داشتند، او می‌گفت: «ما بیش‎تریم، او می‌گفت: ما بیش‌تریم.» یک خورده که چانه زدند، گفتند: «سرشماری کنیم.» سرشماری کردند، یکی برد و یکی باخت، آن که باخت، طبق نقلی گفت: «زن‌های حامله را دو تا حساب کنیم، یک بار دیگر سرشماری کنیم.» باز سرشماری کردند، باز هم باخت، گفت: «خیلی‌های ما مرده‌اند، برویم قبرستان مرده‌هایم را هم بشماریم، ببینیم کدام فامیل بیش‌تر است.» آیه نازل شده: «أَلْهاكُمُ التَّكاثُرُ. حَتَّى زُرْتُمُ الْمَقابِر» (تکاثر/ 1 و 2)، این‌قدر شما سرگرم ما بیش‌تریم، تو بیش‌تری شدید، آمارزدگی، آمار خلاف، کارتان به جایی رسید که به جایی که از استخوان پوسیده‌های پدران عبرت بگیرید در قبرستان، رفتید استخوان پوسیده‌های پدرانتان را می‌شمرید تا پز بدهید که ما استخوان مرده‌هایمان بیش از استخوان مرده‌های شماست!» یعنی انسان وقتی غافل می‌شود.
نشسته جدول روزنامه حل می‌کند. چه چیزی گیرت می‌آید؟ خیابانِ قدیمیِ دو حرفی، تهران؟ کلّی فکر می‌کند خیابانِ قدیمیِ دو حرفی، تهران. یک مدّتی فکر می‌کند، بعد می‌گوید: «خیابان ری»، خب جدول را حل کردی، چه گیرت آمد؟! عمرت را کجا صرف کردی؟ حالا اگر نمی‌دانستی، چه می‌شد؟ حالا که فهمیدی، چه شده؟
4- بازماندن از عبادت، به خاطر کسب و کار و تجارت
دو تا قصّه از قرآن هست، بگویم، یکی پول از مسجد باز می‌دارد، یک جا مسجد از پول بازمی‌دارد، هر دویش هم در قرآن هست. یک روز حضرت نماز جمعه می‌خواند، مردم هم نشسته بودند، خطبه‌ها را گوش می‌دادند. جمعه‌ای بود و جمعه بازاری، اجناسی را آوردند، با طبل و دهل، فروش. تمام این‌هایی که پای سخنرانی پیغمبر نشسته بودند، همه‌شان بلند شدند رفتند خرید، جز دوازده نفر. آیه نازل شد: «خیلی شما حواستان پرت است، پیغمبر دارد خطبه‌های نماز جمعه می‌خواند، شما رفتید سراغ خرید جنس؟!» آیه‌اش این است، این آیه در سوره‌ی جمعه هست: «وَ إِذا رَأَوْا تِجارَةً أَوْ لَهْواً انْفَضُّوا إِلَيْها»، همین که تجارت و لهو می‌بینند، طبل و دهلی می‌بینند، جمعه بازاری، «انْفَضُّوا إِلَيْها»، سراغ خرید می‌روند، «وَ تَرَكُوكَ قائِماً» (جمعه/ 11)، پیغمبر را تنها می‌گذارند. این انتقاد می‌کند مال کسانی که به خاطر دنیا پیغمبر را کنار می‌گذارند.
از طرفی دیگر آیه داریم، خدا ستایش می‌کند از کسانی که به خاطر خدا تجارت را کنار می‌گذارند، آیه‌اش این است: «رِجالٌ لا تُلْهيهِمْ تِجارَةٌ وَ لا بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ» (نور/ 37)، ما یک مردانی داریم که صدای «قد قامَتِ الصَّلاة» را که شنیدند، کار را کنار می‌گذراند، می‌روند نماز، اوّل می‌گویند نما، اوّل نماز.
ما همه از مریدهای امام هستیم، آقای انصاری که همیشه پهلوی امام بود، می‌گفت: روزهای آخر امام گاهی امام از حال می‌رفت، از هوش می‌رفت، خواب می‌رفت، حالا هر جوری، یک بار چشمش را باز کرد، گفت: «ظهر شده؟» گفتم: «نه» گفت: «اگر ظهر شد، من را بیدار کنید.» این را گفت و امام باز خوابش برد. اذان گفتند و من هم رفتم بالای سر امام بیدارش کنم، دلم نیامد، خودش گفته بود بیدار کن، ولی من دلم نیامد. ده دقیقه بعد امام چشمانش را باز کرد، گفت: «ظهر شد؟» گفتم: «بله آقا» گفت: «کی؟» گفتم: «ده دقیقه پیش» گفت: «مگر من به شما نگفتم اگر صدای اذان بلند شد، من را بیدار کن؟ در عمرم نمازم را اوّل وقت خواندم، چرا روز آخر عمر ده دقیقه دیر شد؟» دو تا آیه داریم، آیه‌ای که صدای «قد قامَتِ الصَّلاة» می‌شنود، می‌رود نماز می‌خواند، آیه‌ای که پیغمبر را رها می‌کند، می‌رود تخم مرغ می‌خرد. هر دویش در قرآن هست.
5- خطر محرومیت از برکات ماه رمضان
ماه رمضان دارد تمام می‌شود، این زمان‌هایی که می‌آید، تمام می‌شود، در را دارند می‌بندند، حدیث داریم اگر ماه رمضان تمام بشود و بخشیده نشوید، معلوم می‌شود که وضعتان خراب است. (ر. ک به: دعائم الإسلام، ج ‏1، ص 269) کسی ماه رمضان بیاید، رد شود، فرصت را. خانه‌مان پهلوی مسجد است، می‌گوید این یک فرصت است، غافل بشوی، حسرت می‌خوری، «لَا صَلَاةَ لِجَارِ الْمَسْجِدِ إِلَّا فِي الْمَسْجِد » (دعائم الإسلام، ج ‏1، ذکر المساجد، ص 48)، کسی که همسایه‌ی مسجد است…
نماز جماعت. حاج حسن آقا، نوه‌ی امام می‌گفت: نوجوان بودم، به تکلیف رسیدم، ماه رمضان بود، افطار شد، امام فرمود: «چون نوجوانی، سال اوّل روزه‌ات هست، ممکن است گرسنه‌ات بشود، تو برو روزه‌ات را افطار کن، بعداً بیا نماز بخوان.» گفتم: «آقا می‌خواهم با شما جماعت بخوانم.» گفت: «باشه.» امام سر نماز رفت، نوه‌اش هم به او اقتدا کرد، نماز جماعت دو نفری، امام، نوه. نماز مغرب که تمام شد، امام فرمود: «من می‌نشینم دعا می‌خوانم، تو برو یک چیزی بخور، بیا که بهت فشار نیاید، من دعای می‌خوانم، تا تو بیایی.» حاج حسن آقا می‌گفت: «ما رفتیم افطاری کنیم، سرگرم گفت‌و‌گو شدم، یادم رفت که به امام قول دادم، بعدش یادم آمد که اِه، امام گفت من می‌نشینم تا تو بیایی، گفتیم خب دیگر نمازش را خوانده، رفته دیگر، رفتم دیدم امام نشسته، گفتم: «آقا یادم رفت که به شما قول دادم.» بعد امام فرمود: «من یک ساعت و نیم می‌نشینم که نمازم را فرادی نخوانم، به جماعت بخوانم.» یکی به یکی اقتدا کند، نماز چند برابر می‌شود، دو تا چی، سه تا چی، تا ده تا، ده تا که رسید، هیچ کس قدرش را ندارد. (بحار الأنوار، ج ‏85، ص: 14 و 15)
6- بهره‌گیری از اوقات استغفار و توبه
– غفلت از کنار مسجد بودن، عاشورا، عرفه، رمضان، افطار، سحر.
ما در طول سال معمولاً سحرها خوابیم، ماه رمضان به خاطر سحری بیدار می‌شویم، حالا که بیدار شدی، در قرآن هم چند بار گفته در سحر استغفار کن، «بِالْأَسْحارِ هُمْ يَسْتَغْفِرُون‏» (ذاریات/ 18)، آیه‌ی قرآن است، «وَ الْمُسْتَغْفِرينَ بِالْأَسْحارِ» (آل عمران/ 17)، آیه‌ی دیگر قرآن است، حالا که ما به هوای سحری بلند می‌شویم، ده دقیقه هم با خدا حرف بزنیم، لازم هم نیست عربی حرف بزنیم، نماز واجب را باید عربی بگوییم، ولی دعای عربی را فارسی‌اش را بخوان، با خدا حرف بزن.
– غفلت از دیون
غفلت از دیونی که داریم، چه‌‍قدر به مردم بدهکاریم. امام سجّاد یک دعا دارد به نام دعای ابوحمزه‌ی ثمالی، سحرهای ماه رمضان، یک جمله‌اش این است: خدایا روز قیامت طلبکارها دور من جمع شوند، چه کسی می‌خواهد من را نجات بدهد؟ «وَ مِنْ أَيْدِى الْخُصَماءِ غَداً مَنْ يُخَلِّصُنِى؟»، روز قیامت چه کسی می‌خواهد من را نجات بدهد.
7- خطر غفلت از محرومان و نیازمندان
– غفلت از فقراء، غفلت از مستضعفین، غفلت از آمریکا، اسرائیل، داعش، منافقین، غفلت از نعمت‌هایی که ما داریم، نعمت امنیت، نعمت سلامت.
هر سال که ما مشهد نیستیم که، یک کرونا آمد، دو سال ما مشهد نیامدیم، خیلی‌ها نیامدند، بیش‌تر، بعضی‌ها چند سال نیامدند، همین یک فرصتی باز می‌شود، سحری می‌شود، رمضانی می‌شود، امام رضایی می‌شود، روزهای آخر رمضان حواسمان جمع باشد، این‌هایی که خارج می‌روند، وقتی دلار دارند، روزهای اوّل دلارشان را راحت خرج می‌کنند، وقتی پولشان تمام می‌شود، دیگر همه جا خرج نمی‌کنند، مثل این‌هایی که بنزین کم دارند، این‌هایی که ماشینشان بنزینش تمام می‌شود، دیگر مسافر سوار نمی‌کند، می‌گوید آقا من یک خورده دو لیتر، پنج لیتر بیش‌تر بنزین ندارم، این را گذاشتم برای یک زن زائو، خونریزی مغزی، یک جای حسّاسی باشد می‌روم، دیگر من به خاطر تخمه کدو و نمی‌دانم سبزی و گوشت و نان دیگر ماشین راه نمی‌اندازم، بنزین دارد تمام می‌شود، دلارها دارد تمام می‌شود، ماه رمضان دارد تمام می‌شود، تحدید (22:23) شدیم، هر چه می‌توانیم از این دقیقه‌ها استفاده کنیم.
خدایا تو شاهدی چه‌قدر عمرمان تلف شده، چه‌قدر آب و خاک و زمین و فرش و لباس و بنزین و گازوئیل و عمر و جوانی و چه‌قدر هدر دادیم، تو می‌دانی، به آبروی تمام آبرومندان درگاهت آن‌چه را ما هدر دادیم از اسراف و تبذیرها، آن‌چه غافل بودیم، لحظات غفلت ما را ببخش و ما را از غافلین و خاسرین قرار نده.
زبانی که می‌تواند حق بگوید، چرا باطل گفت؟ چشمی که می‌تواند به حق نگاه کند، چرا به باطل نگاه کرد؟ رزقی که می‌تواند حلال باشد، چرا سراغ حرام برویم؟ این گناه غفلت خیلی گناه مهمّی است و قرآن راجع به افراد غافل می‌گوید این‌ها از چهارپا بدترند، «أُولئِكَ كَالْأَنْعامِ»، بعضی آدم‌ها مثل چهارپا هستند، بعد می‌گوید: «أُولئِكَ هُمُ الْغافِلُونَ» (اعراف/ 179)، غافلند، نمی‌فهمد که چه داد، چه گرفت، ما گاهی وقت‌ها فکر می‌کنیم گران‌فروشی کردیم، پولمان زیاد شد، نه آقا انصاف را از دست دادی، پولت زیاد شد، اخلاق را از دست دادی، رحم را از دست دادی، وجدان را از دست دادی، خیلی چیزها را زیر پا گذاشتی، تا سر مشتری کلاه گذاشتی، درست است پولت زیاد شد، اما چه چیزی کم شد، از حق و انصاف و عدالت دور شدی، به پول و پلو نزدیک شدی، این‌ها خسارت است.
خدایا تو را به حقّ محمّد و آل محمّد ما را از خاسرین و غافلین قرار نده.

«و السّلام علیکم و رحمة الله و برکاته»

]]>
https://gharaati.ir/%d8%ba%d9%81%d9%84%d8%aa-%d8%a7%d8%b2-%d8%ae%d8%af%d8%a7-%d9%88-%d9%86%d8%b9%d9%85%d8%aa%d9%87%d8%a7%db%8c-%d8%a7%d9%84%d9%87%db%8c/feed/ 0
قیامت، روز قطع وابستگی‌ها https://gharaati.ir/%d9%82%db%8c%d8%a7%d9%85%d8%aa%d8%8c-%d8%b1%d9%88%d8%b2-%d9%82%d8%b7%d8%b9-%d9%88%d8%a7%d8%a8%d8%b3%d8%aa%da%af%db%8c%e2%80%8c%d9%87%d8%a7/ https://gharaati.ir/%d9%82%db%8c%d8%a7%d9%85%d8%aa%d8%8c-%d8%b1%d9%88%d8%b2-%d9%82%d8%b7%d8%b9-%d9%88%d8%a7%d8%a8%d8%b3%d8%aa%da%af%db%8c%e2%80%8c%d9%87%d8%a7/#respond Mon, 03 May 2021 06:02:08 +0000 https://gharaati.ir/?p=8217 https://gharaati.ir/archive/pdf/1400.02.13.pdf https://gharaati.ir/archive/sound/1400.02.13.mp3 https://www.aparat.com/embed/A1qx8?data[rnddiv]=70917044734&data[responsive]=yes]]>

موضوع: قیامت، روز قطع وابستگی‌ها
تاريخ پخش: 13/02/1400
عناوين:
1- شرط شفاعت پیروی از انبیاء و امامان علیهم السلام
2- شب قدر، شب تفکر در امر آخرت
3- مرگ برای همه، نیکوکار و بدکار
4- شب قدر، شب مهمانی خدا از بندگان
5- حضرت علی علیه السلام، همان رسول خدا صلی الله علیه و آله
6- محاسبه همه اعمال در قیامت، ریز و درشت
7- عذرخواهی و استغفار در شب قدر

اعوذ بالله من الشیطان الرجیم، بسم الله الرحمن الرحیم
الحمدلله رب العالمین بعدد ما أحاط به علمه
اللهم صل علی محمد و آل محمد، الهی انطقنی بالهدی و الهمنی التقوی

در این رمضان 1400 را امسال ما گفتیم راجع به معاد صحبت کنیم. عزیزان در آستانه‌ی شب قدر بحث‌ها را گوش می‌دهند. موضوع معادمان رسیدیم به این جا به طور طبیعی که در قیامت واسطه‌ها همه گسسته می‌شود. مثلاً رشوه، هدیه، غرامت در کار نیست. قرآن می‌فرماید: «لَا يُؤْخَذُ مِنها عَدْلٌ» (بقره/ 48)
اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
«لَا يُؤْخَذُ مِنها عَدْلٌ» (بقره/ 48)
[پای تخته] گسستن وسایل. همه‌ی وسایل گسسته می‌شود. رشوه خبری نیست. پارتی خبری نیست. عذرخواهی خبری نیست. وابستگی خبری نیست. حیله و نیرنگ خبری نیست. بازخرید خبری نیست. هر کسی هست در گور خودش جواب خودش را بدهد. حالا آیات:
رشوه خبری نیست: «لَا يُؤْخَذُ مِنها عَدْلٌ» (بقره/ 48). «عَدل» تعادل، بگوییم این عوض آن. این را جای آن، خبری نیست.
1- شرط شفاعت پیروی از انبیاء و امامان علیهم السلام
پارتی‌بازی: «لَا يُقْبَلُ مِنها شَفَاعَةٌ» (بقره/ 48). واسطه‌گری خبری نیست. البته شفاعت برای بعضی، شفاعت قیامت مربوط به عملکرد شماهاست، اگر اینجا پیروشان بودی، آنجا هم شفاعتت را می‌کنند. بگذارید یک مثال بزنم. «شفاعت» یعنی چه: کلمه‌ی «شفاعت» اصلش از کلمه‌ی «شفع» است، «شفع» یعنی جفت، شفاعت می‌کند، یعنی جفت می‌شود، چی چی به چی چی؟ مقام به مقام. مثلاً معلم امتحان گرفته، بچه هفت آورده، می‌گویند: هفت مردود است، می‌گوییم: چه کنیم؟ می‌گویند: سه تا نمره، چهار تا نمره، دو تا نمره جفت بشود، اگر دو تا نمره جفت بشود، می‌شود نُه، قبول می‌شود. پس باید خودش یک هفتی داشته باشد، آن بیاید به این جفت بشود.
[پای تخته] بیمار مریض است، یک نفسی باید بکشد، به علاوه‌ی پزشک مساوی است با خوب شدن.
بیمار که نفس دارد + پزشک = خوب شدن
یعنی این بیمار باید یک نفسی داشته باشد تا دکتر هم تلاش بکند با دارو و درمان و تخصص خوب می‌شود. این یعنی [پای تخته] باید برق باشد، سیم برق باشد به علاوه‌ی لامپ، سیم برق دارد، لامپ هم اضافه می‌شود، نور می‌شود. لامپ سوخته را نمی‌شود به برق زد.
سیم برق + لامپ = نور
بعضی از آدم‌ها لامپ سوخته‌اند، یعنی به هر سرپیچی بزنی، خودش خودش را روشن نمی‌کند.
مثال دیگر بانک. باید شما در بانک یک پولی داشته باشی، سپرده‌ای، بعد می‌گویند خیلی خب شما چون شما این مقدار پول در چند ماه گذاشتید، یک مقدار هم رویش می‌گذاریم، دو برابرش را به شما وام می‌دهیم. یک نمره‌ای باید باشد، یک نفسی باید باشد.
یک مثال دیگری یادم آمد. [پای تخته] یک کوهی، اگر شما اینجا بخوابی، پیغمبر و امام نمی‌آید از اینجا کولت کند ببردت آنجا، باید خودت در راه باشی، تکان بخور، برو، ؟؟؟ دستت را می‌گیرد. من می‌خوابم امیرالمؤمنین بیاید مرا ببرد بهشت. باید از خودمان یک چیزی داشته باشیم، یک اعتباری. «لَا يَشْفَعُونَ» (انبیاء/ 28) شفاعت خبری نیست، «إِلَّا لِمَنِ ارْتَضىَ‏» (انبیاء/ 28). یعنی باید افراد در راه باشند. یک دستگیره‌ای باید داشته باشیم. توسّل حق است، شفاعت حق است، منتها خودشان گفته‌اند این شفاعت باید خودت هم مایه داشته باشی. یک قاشق ماست باید داشته باشی، بزنی به دیگ‌های شیر، آن‌ها هم ماست بشوند و گرنه همین‌طور شیر خالی، یک قاشق هم ماست نداری، نه، من یک قاشق ندارم، ولی شما یک لطف کنید دیگر شیر را ماست کنید. من هیچی ندارم، نمی‌شود. یک چیزی باید باشد. خب رشوه نیست.
پارتی‌بازی: «لَا يُقْبَلُ مِنها شَفَاعَةٌ» (بقره/ 48)
عذرخواهی: «لا يَنفَعُ الَّذِينَ ظَلَمُواْ مَعْذِرَتُهُم‏» (روم/ 57). «لا يَنفَعُ الَّذِينَ ظَلَمُواْ» افرادی که ظالمند، «لا يَنفَعُ»، چه چی «لا يَنفَعُ»؟ معذرتخواهی فایده ندارد.
اصلاً یک آیه دیگر داریم که می‌گوید اصلاً اجازه به او داده نمی‌شود که معذرت کند: «و لَا يُؤْذَنُ لَهُمْ فَيَعْتَذِرُون‏» (مرسلات/ 36). او یک آیه دیگر است. «لَا يُؤْذَنُ لَهُمْ» اجازه‌ی عذرخواهی به او نمی‌دهند.
برای بعضی ممکن است اجازه ندهند، اصلاً نگذارند حرف بزند. بعضی‌ها که حرف می‌زند می‌گویند: بله، حرف بزن، ولی سودی ندارد. قهراً هر دویش یکی است.
پیوستگی‌ها. قرآن یک آیه دارد می‌گوید: «وَ تَقَطَّعَتْ بِهِمُ الْأَسْبَاب‏» (بقره/ 166). تمام اسباب «تَقَطَّعَتْ» قطع می‌شود، انسان به هیچ جا وصل نیست. پناه بر خدا.
2- شب قدر، شب تفکر در امر آخرت
یک وقتی یکی از مسئولین بچه‌اش را کشته دید، حالا خودش، خودش را کشت یا کسی او را کشت، خیلی به نحو ابهام. این کشته‌ی بچه‌اش را، جوان، رشید، کشته دید، زنگ زد، ایام عید بود، نیروی انتظامی، بیمارستان، اطلاعات، این آقای مسئول می‌گفت که: حالا فهمیدم بی‌کسی یعنی چه؟ به هر دری زدم، باز نشد. این‌ها حقایق قرآنی است. اگر شب قدر ما به این‌ها فکر نکنیم، کِی باید فکر کنیم؟ دائما که ما فکرمان صرف مسائل دیگر است. بالاخره «لَا يُؤْذَنُ لَهُمْ فَيَعْتَذِرُون‏» (مرسلات/ 36).
حیله و نیرنگ نمی‌شود. در دنیا ارز می‌برنند، ارز می‌آورند. هزار و یک رقم حیله می‌شود به کار برد. آنجا هیچ حیله‌ای نیست. حیله نیست، آیه‌اش کدام است؟ می گوید: «یَومَ لَا يُغْنىِ عَنهُمْ كَيْدُهُم‏» (طور/ 46). «کید» یعنی حیله. تدبیر نجاتت نمی‌دهد. یعنی عقل به جایی نمی‌رسد، هیچ تدبیری نمی‌شود کرد.
می‌شود بازخرید کرد؟ یک چیزی بدهیم این را آزادش کنیم؟ آیه بازخرید این است: «لَوْ أَنَّ لَهُم مَّا فىِ الْأَرْضِ جَمِيعًا وَ مِثْلَهُ مَعَهُ لِيَفْتَدُواْ بِهِ مِنْ عَذَابِ يَوْمِ الْقِيَامَةِ مَا تُقُبِّلَ مِنْهُمْ‏» (مائده/ 36)
«لَهُم مَّا فىِ الْأَرْضِ جَمِيعًا» یعنی تمام بودجه‌ی کره‌ی زمین. «ما فىِ الْأَرْضِ جَمِيعًا وَ مِثْلَهُ مَعَهُ» دو برابرش کن. روی کره‌ی زمین چه قدر ثروت است؟ همه‌ی ثروت را بگیر، به علاوه دو، دو برابرش کن. خب می‌خواهی چه کنی؟ «لِيَفْتَدُوا» فدیه، بازخرید. می‌گوید: «تُقُبِّلَ مِنْهُمْ» قبول نمی‌شود.
اولادها چی؟ می‌گوید: «يَوْمَ لَا يَنفَعُ مَالٌ وَ لَا بَنُون‏» (شعراء/ 88). اولاد کارآیی ندارد، ثروت کارآیی ندارد.
فامیل‌ها چی؟ پدر و پسر، «لَا يَجزِى وَالِدٌ عَن وَلَدِهِ وَ لَا مَوْلُودٌ هُوَ جَازٍ عَن وَالِدِهِ شَيْئاً» (لقمان/ 33)
«لَا يَجزِى وَالِدٌ عَن وَلَدِهِ» پدر پسرش را نمی‌تواند نجات بدهد: «وَالِدٌ عَن وَلَدِهِ». دیگر چه: «وَ لَا مَوْلُودٌ هُوَ جَازٍ عَن وَالِدِهِ شَيْئاً» پسر هم نمی‌تواند کمک پدرش کند. نه پدر کمک پسر، نه پسر کمک پدر. این‌ها راست هست هان. نه پدر می‌تواند بچه را نجات بدهد، نه بچه می‌تواند پدر را نجات بدهد.
خب فامیل‌ها چی؟ «لَن تَنفَعَكُمْ أَرْحَامُكُم وَ لَا أَوْلَادُكُمْ» (ممتحنه/ 3)
نسبت‌ها چی؟: «فَلَا أَنسَابَ بَيْنَهُمْ» (مؤمنون/ 101).
3- مرگ برای همه، نیکوکار و بدکار
یک همچین روزی داریم. چانه هم نباید زد. یک آیه داریم که همه می‌میرند: «كلُّ شَىءٍ هَالِكٌ إِلَّا وَجْهَهُ‏» (قصص/ 88) همه می‌میرند. بعد یک آیه‌ی دیگر می‌گوید: ای پیغمبر تو هم می‌میری: «إِنَّكَ مَيِّتٌ» (زمر/ 30) این یعنی چه؟ این یعنی چه؟ «إِنَّكَ مَيِّتٌ وَ إِنَّهُم مَّيِّتُون‏» (زمر/ 30) خب وقتی می‌گوید: همه می‌میرند، حالا بگوییم همه می‌میرند، پیغمبر هم مگر می‌شود بمیرد؟ پیغمبر اشرف مخلوقات است، می‌گوید: «إِنَّكَ مَيِّتٌ»؟ بله، تو پیغمبر هم باید از دنیا بروی، «وَ إِنَّهُم مَّيِّتُون‏».
با «إنَّ» هم گفته، «إِنَّكَ»، «إنَّهم» حالا چه کسی آماده هست؟ این وزر و وبال را باید چه کرد؟ بدهی به خیانت‌هایی که به خودمان کردیم، ظلم‌هایی که به خودمان کردیم، به بچه‌مان کردیم، چه ظلم‌هایی کردیم که نفهمیدیم، اوه اوه اوه. چه‌قدر در رانندگی افرادی را ترساندیم و از این ترس خوشی کردیم، یعنی پشت فرمان بوق می‌زنیم، یک نفر جلوی ماشین می‌پرد بالا، من پشت فرمان قَه قَه می‌خندم، یعنی لذت می‌بریم که یک مسلمان را ترساندیم.
یادمان رفته که حدیث داریم: «من أخافِ مُؤمِناً» کسی که یک مؤمنی را بترساند، خدا روز قیامت او را می‌ترساند. (نهج الفصاحة، ص 762) این‌ها حساب‌های قیامت است. امامان ما ظاهراً امام سجاد در ابوحمزه‌ی ثمالی می‌گوید که: «وَ مِنْ أَيْدِى الْخُصَماءِ غَداً مَنْ يُخَلِّصُنِى» روز قیامت طلبکارها دور مرا بگیرند، چه کسی می‌خواهد مرا نجات بدهد. مال او را خوردم، کم‌فروشی کردم، کلاه سر او گذاشتم، آبروی او را ریختم، او را ضایعش کردم. ماشین را تند راندیم، آب گِل ریخت روی مردم، خندیدیم. ناودان خانه‌مان به جایی که عمودی باشد، افقی بود، آب گل سر مردم ریخت. برف‌ها را ریختم در کوچه، یخ بست، افراد افتادند. زباله‌ها را کیسه نکردیم، همان‌طور گذاشتیم در سطل، بدبو شد، آن کارمند عزیزی که می‌خواهد این زباله‌ها را جمع کند، بوی تعفّن اذیتش کرد. این‌قدر دقیق است؟ بله دقیق است. مردم هم دقیقند.
یکی از شهدای بزرگوار هفتاد، هشتاد ساله، نوه‌اش این را برای من گفت. گفت از خانه آمدم بیرون، دیدم یک کسی پشت خانه یک چاقو دست گرفته، می‌کِشد به این کیسه‌ی زباله که زباله داخلش است، با چاقو پاره می‌کند. گفتم: آقا چه می‌کنی؟ گفت: ببخشید، می‌خواهم ببینم شما آخوندها چه میوه‌ای خوردید؟ پوست موز است، پوست هنداونه است، پوست خیار است، یک رقم میوه می‌خورید، دو رقم می‌خورید، سه رقم می‌خورید؟ عالم آیت الله هشتاد، نود ساله، شهید شده، مردم وارسی می‌کنند چی خورده، نسلش، نوه‌هایش چی خورده‌اند؟ خیلی شکم گرسنه هست، خیلی شکم گرسنه هست، خیلی هم ولخرجی هست. من خودم هم در همین وادی هستم. ما هم گرفتار هستیم، همه‌ی ما، الّا یک افراد نادرمان.
4- شب قدر، شب مهمانی خدا از بندگان
خب به هر حال هنوز دیر نشده، ممکن است سال دیگر نباشیم، ده سال دیگر نباشیم، بیست سال دیگر نباشیم، شاید فردا نباشیم، نمی‌دانم، ولی حالا که هستیم، یک شب قدر جلو است، خب استفاده کن. شب قدر ما مهمان خدا هستیم. امام وقتی وارد مسجد می‌شود، می‌گوید: «الهی هذا بَیتُک» اینجا خانه‌ی تو است، «و أنا ضَیفُک» و من هم مهمان تو هستم. شب قدر مهمانیم. اگر خدا نخواسته باشد که ما را ببخشد که نمی‌گوید که: «لَيْلَةُ الْقَدْرِ خَيرٌ مِّنْ أَلْفِ شَهر» (قدر/ 3). چرا خدا یک شب را به اندازه‌ی هشتاد و چهار سال؟ شب قدر بهتر از هزار ماه است. هزار ماه هشتاد و خورده‌ای سال است. اگر خدا این رقم یک. نفس کشیدن را گفته سبحان الله است. چه‌قدر ارزان حساب کنم؟ حتی نمی‌خواهد عبادت کنی، ذکر کنی. ماه رمضان نفس کشیدن ثواب دارد، یک آیه قرآن خواندن ثواب یک ختم قرآن دارد، چه جور من رو به تو بیایم؟ هر چه من می‌گویم تو چموشی می‌کنی. امام در مناجات می‌گوید: «كَأَنَّ لِىَ التَّطَوُّلَ» (مفاتیح الجنان، دعای افتتاح) انگار من ناز می‌کنم. این صحنه‌ها هست، وقتش هم ماه رمضان است. هیچ کدام هم حدیث و تاریخ نیست، حدیث، ممکن است بعضی حدیث‎‌ها جعلی باشد، علمای حوزه‌ها را می‌خواهد این حدیث معتبر است یا معتبر نیست. بعضی از حدیث‌ها جعلی‌اند. تاریخ ممکن است دروغ باشد، ممکن است راست باشد. شعر ممکن است احساسات شاعر در آن دخالت کند. هر جا برویم، تنها جایی که باید قرص و محکم گفت، قرآن است.
5- حضرت علی علیه السلام، همان رسول خدا صلی الله علیه و آله
عظمت شب قدر چیست؟ عظمت شب قدر، قرآن است. «إِنَّا أَنزَلْنَاهُ فىِ لَيْلَةِ الْقَدْر» (قدر/ 1). ما شب قدر قرآن را به تو دادیم، این پیدا هست که مهم‌ترین شهید‌ها، مهم‌ترین شهید را داریم. اول شهید در عالم هستی، امیرالمؤمنین است از نظر مقام. غیر از پیغمبر هیچ کس بالاتر از امیرالمؤمنین نیست. امیرالمؤمنین جان پیغمبر است، هم او گفت: جانم، هم او گفت: جانم. وقتی ریختند خانه‌ی پیغمبر حضرت را بکُشند، امیرالمؤمنین گفت: من جایت می‌خوابم، جان علی پیشمرگ تو، تو جان من باش، جانم فدای تو، من جای تو می‌خوابم. وقتی هم بنا شد نفرین کنند پیغمبر را، پیغمبر نفرین کند به مخالفین، مخالفین هم به او نفرین کنند، ببینند کدام نفرین گیرا می‌شود، گفتند: جانمان را بیاوریم، آن وقت حضرت علی را آورد. هر دو گفتند جان. او گفت: جان من فدای تو. او هم گفت: تو جان منی. الآن هم که بروید نجف، خدا قسمت همه کند، یا الله، از همین جا سلام کنیم: «السلام علیک یا امیرالمؤمنین، السلام علیک و رحمة الله و برکاته». در ایوان طلا که می‌ایستی، می‌خواهی وارد حرم بشوی، اذن دخول است، اجازه‌ی ورود، در اجازه‌ی ورود می‌گوییم: «السلام علیک أیّها النّبی». اِه اینجا ایوان نجف است، قبر آقا امیرالمؤمنین است، می‌گوید نه، به امیرالمؤمنین سلام نه، به پیغمبر سلام کن. بعد می‌گوید: ما شهادت می‌دهم که تو در مدینه دفن شدی. اِه، من آمدم نجف، ولی سلام به مدینه می‌کنم. این یعنی چه؟ یعنی جان پیغمبر علی است و علی جان پیغمبر است. او گفت: جان من فدای تو، در رختخواب می‌خوابم به جای تو، او هم گفت: تو جان منی. وقتی می‌خواستند بروند نفرین کنند، گفتند: تو جانت را بیاور، علی را بردند. « نِسَاءَنَا» (آل عمران/ 61) فاطمه را بردند. «و أَبْنَاءَنَا» (آل عمران/ 61) حسن و حسین را بردند. صلوات الله علیهم.
«إِنَّكَ مَيِّتٌ» (زمر/ 30). در خدا گاهی شک می‌کنند ولی البته در خدا هم نباید شک کرد، یک وقت بچه پای تلویزیون نشسته، بدآموزی نداشته باشد. هر کس درباره‌ی خدا شک کرد، فوری به خودش نگاه کند. یک کسی آمد پهلوی من، گفت: گاهی من درباره‌ی خدا شک می‌کنم؟ گفتم: چرا؟ گفت: شک می‌کنم. گفتم: هر وقت شک کردی، به خودت نگاه کن، درباره‌ی خدا شک کنی، خب به خودم نگاه کنم. درباره‌ی خودت هم شک کردی؟ نه، خودم دیگر هستم. اگر تو هستی باید خدا باشد. چه‌طور؟ چون خودت، خودت را نساختی. اگر خودت، خودت را می‌ساختی، یک جور می‌ساختی پیر نشوی، مریض نشوی، تیزهوش باشی.
پس من هستم یک، خودم هم خودم را نساختم دو، هر دستی در ساختن من به کار رفته آن دست، دست خداست، ولو نمی‌دانم، نمی‌شناسم، او را نمی‌شناسم ولی من می‌دانم زنگ در خانه بالا است، الآن هم یک کسی زنگ را زده، نمی‌دانم کی هست ولی هر کس بود یک آدم بود، نمی‌شود گفت تصادفی هستیم. هر وقت درباره‌ی خدا شک کردید، بگویید پس درباره‌ی خدا شک دارم، درباره‌ی خودم که شک ندارم: من هستم یک، خودم هم خودم را نساختم دو، هر دستی مرا ساخته خداست. ولی هر کس درباره‌ی خدا هم شک کند، درباره‌ی معاد تا حالا کسی شک نکرده است. هیچ کس نگفته نخیر، ما نمی‌میریم. ما نمی‌میریم نیست.
خب از همه هم سؤال می‌کنند. ریز و درشت هم سؤال می‌کنند. «فَمَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَيْراً يَرَهُ * وَ مَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرّاً يَرَهُ‏» (زلزله/ 7 و 8) وزن یک ذره را می‌بیند، یعنی خوب حساب می‌کشند.
6- محاسبه همه اعمال در قیامت، ریز و درشت
سؤال از هر حالت. یک آیه در قرآن داریم که می‌گوید: «إِن تُبْدُواْ مَا فىِ أَنفُسِكُمْ أَوْ تُخْفُوهُ» (بقره/ 284) «تُبْدُواْ … أَوْ تُخْفُوهُ» چه علنی کار بکنی، چه مخفی. «يُحَاسِبْكُم بِهِ الله‏» (بقره/ 284) یعنی کارهای قلبی را هم خدا حساب می‌کند: «إِن تُبْدُواْ مَا فىِ أَنفُسِكُمْ أَوْ تُخْفُوهُ يُحَاسِبْكُم بِهِ الله» (بقره/ 284)
یک آیه داریم قرآن می‌گوید که: «وَ بَدَا لَهُمْ‏» (جاثیه/ 33) یعنی یک چیزی روز قیامت کشف می‌شود که برای انسان می‌گوید که این «بَدَا»، یعنی لو رفت. چی چی لو رفت؟ آن‌هایی که مخفی کردم، چیزهایی که حاضر نبودم پدر و مادرم بفهمند، لو رفت. «وَ بَدَا لَهُمْ سَيِّئاتُ مَا عَمِلُواْ وَ حَاقَ بِهِم مَّا كاَنُواْ بِهِ يَسْتَهزِءُون‏» (جاثیه/ 33). این «بَدَا لَهُمْ» معنایش این است که پرده کنار رفت، می‌گوییم اِ، بله. همه چیزی هست. خوشی نکنی یک نفر را گول زدی. خوشی نکن یک کلاهبرداری کردی. خوشی نکن نفهمید. آخر ما گاهی وقت‌ها گناه که می‌کنیم، خوشی هم می‌کنیم. حدیث داریم «مَنْ أَذْنَبَ ذَنْباً وَ هُوَ ضَاحِكٌ دَخَلَ النَّارَ وَ هُوَ بَاكٍ» (وسائل الشيعة، ج ‏15، ص 338) گناه کردی و خندیدی، خنده‌اش بد است، آخه یک وقتی یک کسی می‌زند به شما، یک نفر هم دفاع می‌کند یا عصبانی می‌شود، یک نفر دارد به شما می‌زند، شما بایستی به او بخندی. این خنده او را می‌سوزاند. حدیث داریم کسی که در حال گناه بخندد، خندیدیم، یعنی لذت بردیم، این پسر را گول زدیم، این دختر را گول زدیم، آن مشتری را کلاه از سرش برداشتیم، آنجا امضای جعلی کردیم. ایمان به معاد کم شده که این همه به اینجا کشیده شدیم.
7- عذرخواهی و استغفار در شب قدر
یا علی. می‌خواهی چه کنی؟ امیرالمؤمنین که شب بیست و یکم که شب شهادتش است، در دعای کمیل چند تا عبارت دارد، می‌گوید: «مُعْتَذِراً» عذرخواهی می‌کند، «مُذْعِناً» اذغان دارم، قبول دارم بد هستم. بگذارید اول با انگشتم بشمرم:
«مُعْتَذِرا،ً نادِماً، مُنْكَسِرا،ً مُسْتَقِيلاً، مُسْتَغْفِراً، مُنِيباً، مُقِرّاً، مُذْعِناً، مُعْتَرِفاً» نُه تا جمله هست، با نُه تا عبارت، یعنی نُه تا زاویه دارد. «مُعْتَذِرا،ً نادِماً، مُنْكَسِرا»، «مُنْكَسِر» یعنی خودم را شکستم، خودم را باختم، «مُسْتَغْفِراً» استغفار می‌کنم. امیرالمؤمنین معصوم با نُه تعبیر عذرخواهی می‌کند. ما نباید یک بار با یک زبان عذرخواهی کنیم؟ او که معصوم بود، با نُه زبان عذرخواهی می‌کند. قیامت هست این حرف‌ها. ما غافلین باشد، غافل باشیم.
از چه سؤال می‌کنند: «إِن تُخْفُواْ مَا فىِ صُدُورِكُمْ أَوْ تُبْدُوهُ» (آل عمران/ 29). مخفی باشد، علنی باشد. در همین دنیا هم بعضی‌ها مشتشان باز می‌شود. کسی رفت خانه‌ی کسی مهمانی، یک ساعت قشنگی روی طاقچه بود. این مهمان یک نگاهی به ساعت کرد، وسوسه شد. ساعت را برداشت و در کیفش گذاشت. صاحبخانه که می‌رفت و می‌آمد، یک بار صاحبخانه گفت: یک ساعت بود طاقچه. مهمان گفت: نمی‌دانم. همین‌طور که نشستند حرف می‌زدند، ساعت در کیف صدا کرد، خدا یک مرتبه مشت را باز می‌کند هان، مشت را باز می‌کند.
ما از لطف خدا غافل نشویم. چند سال پیش جاده‌ی بین قم و تهران عبور می‌کردیم. مغرب بود، دم پلیس راه گفتیم که نماز بخوانیم، نماز اول وقت بخوانیم. به سربازه گفتم: مانعی نیست من اینجا نماز بخوانم؟ خوب شناختند، گفتند: نه، گفتند پس ما هم جماعت بخوانیم. گفتم: چه بهتر. ما خبر نداریم از تهران می‌آییم قم، به وقت نماز اول وقت رفتیم نماز بخوانیم.
یک اتوبوسی یک دختر و پسر جوانی را سوار کرده بود که این‌ها در ماشین خیلی با هم بد شوخی می‌کردند. یک وقت پهلوی هم می‌نشینند ولی نه این‌ها دست به شوخی‌های رکیک می‌کردند. به راننده گفتند و راننده هم از توی آینه این‌ها را دید. گفت: پلیس راه این را تحویلشان می‌دهیم، پلیس راه تحویلشان می‌دهیم. خب ماشین رسید اتوبوس. ما هم ده دقیقه، یک ربع قبلش پیاده شده بودیم داشتیم نماز می‌خواندیم. به این آقایان می‌گویند که شما مسافرید؟ بله. در ماشین عمومی با هم شوخی می‌کنید؟ این هم خیلی پر‌رو گفت: به شما ربطی ندارد؟ من فامیل فلانی هستم، گفت: قرائتی؟ گفت: کدام؟ گفت: همان که در تلویزیون است. گفت فامیلش هستی؟ گفت: حالا اگر قرائتی پیدا شد و گفت نه، این فامیل ما نیست چه می‌کنی؟ گفت: قرائتی را بیاور پیدایش کن، بگوید. یک مرتبه دیدیم گفتند: حاج آقا، بدو. نه نماز دوم را نخوان، بیا، بدو، بدو. آمدم گفتم: چه خبر است؟ گفت: این‌ها کی هستند؟ گفتم: نمی‌دانم، این‌ها کی هستند.. چنان این‌ها! خدا نیاورد روزی را که، مایک گناهمان لو برود خیس عرق می‌شویم، همه‌ی گناهان می‌خواهد لو برود؟ آن وقت این هم پهلوی چه کسی؟ پهلوی امیرالمؤمنین، پهلوی پیغمبر، خیلی مهم است این.
خبرهایی است، شب قدر باید این‌ها را حل کرد. بله همه‌ی دعاها، مریض‌ها شفا پیدا کنند، بدهی بدهکاران گفته شود، هر چی دعا می‌کنید، کمش نگذارید. ولی قیامت مهم است، مهم‌تر از همه: «الآخِرَةِ أَشَدّ» (طه/ 127) قرآن می‌گوید: قیامت خطرش خیلی سخت است. آدم هم نمی‌داند که امسال دیگر هست یا نیست، هفته‌ی دیگر هست یا نیست، از پارسال تا حالا چه قدر کرونایی ما داشتیم، رحم به هیچ کس نمی‌کند.
خب سؤال از چی؟ علنی باشد، یا مخفی؟ از هر دو باشد. یک آیه داریم در قرآن، می‌گوید مخفی‌کاری فایده ندارد: «يَا بُنَىَّ» (لقمان/ 16) لقمان می‌گوید: «يَا بُنَىَّ إِنَّها إِن تَكُ مِثْقَالَ حَبَّةٍ» (لقمان/ 16) بخوان این آیه را، کلمه کلمه بگو تا من بگویم این فایده ندارد، این فایده ندارد.
«يَا بُنَىَّ إِنَّها إِن تَكُ مِثْقَالَ حَبَّةٍ مِّنْ خَرْدَلٍ فَتَكُن فىِ صَخْرَةٍ أَوْ فىِ السَّمَاوَاتِ أَوْ فىِ الْأَرْضِ» (لقمان/ 16)
لقمان به پسرش گفت: پسر جان وزن کم، یعنی وزن یک حبّه، یک دانه گندم چه‌قدر وزنش است؟ «منْ خَرْدَلٍ» خردل باز آن دانه ریزها، «تَكُن فىِ صَخْرَةٍ» زیر سنگ باشد، «أَوْ فىِ السَّمَاوَاتِ» یا توی آسمان‌ها باشد، «أَوْ فىِ الْأَرْضِ» در دل زمین باشد. آسمان باشد، زمین باشد، تو آسمان باشد، تو زمین باشد، زیر کوه باشد، ریز باشد، یعنی چه؟ یعنی پنهان باشد، لو می‌رود، ریز باشد، لو می‌رود، دور باشد، لو می‌رود، تاریک باشد، لو می‌رود، هر چی باشد، لو می‌رود، هر چی باشد، لو می‌رود. دوربین‌های مخفی خدا، اصلاً همه‌ی هستی دوربین مخفی است، همه‌ی هستی دوربین مخفی است.
از چه سؤال می‌کنند؟ «ثُمَّ لَتُسْئَلُنَّ يَوْمَئذٍ عَنِ النَّعِيم‏» (تکاثر/ 8). روز قیامت از نعمت‌ها سؤال می‌کنند. نعمت چه کسی است؟ تو علی را رها کردی، سراغ چه کسی رفتی؟ علی را رها کردی، سراغ چه کسی رفتی؟ امام خمینی را رها کردی، سراغ چه کسی رفتی؟ منافقین. کجا بردنت؟ چهل سال از انقلاب می‌رود، منافقین کوشند؟ کجا هستند؟ به چه کسی وابسته شدند؟ چه جنایتی کردند؟ عقل نداشتی، رهبر منافقین با رهبر امت اسلامی، بین امام خمینی و آن‌ها را فرق نگذاشتی. «عَنِ النَّعِيم‏»
یکی کسی یک جایی مهمانی بود، خانه‌ی امام، خرمای خیلی خوبی بود. مهمان یک خورده خرما را خورد، گفت: عجب خرمایی است! بعد این آیه را گفت: «لَتُسْئَلُنَّ يَوْمَئذٍ عَنِ النَّعِيم‏» (تکاثر/ 8). روز قیامت از این نعمت‌ها باید حساب بدهد. امام فرمود: نعمت‌ها خرما نیست، حدیث هم داریم خدا از نان و آب نمی‌پرسد، چه چیزی خوردی؟ سؤال می‌کنند: عقب چه کسی رفتی؟ چه خطی را تقویت کردی؟ «نعیم» نعمت ما هست.
خدایا تمام کسانی که در اسلام ما، در شیعه بودن ما، در انقلاب ما، در تعلیم و تربیت ما نوعی سهم داشتند، الآن نیستند، همه را با امیرالمؤمنین محشور بفرما.
نسل ما را تا آخر تاریخ بهترین یاوران اسلام و بهترین مؤمنین و مؤمنات قرار بده.
قیامت را روز سرافرازی ما قرار بده.

«و السلام علیکم و رحمة الله و برکاته»

]]>
https://gharaati.ir/%d9%82%db%8c%d8%a7%d9%85%d8%aa%d8%8c-%d8%b1%d9%88%d8%b2-%d9%82%d8%b7%d8%b9-%d9%88%d8%a7%d8%a8%d8%b3%d8%aa%da%af%db%8c%e2%80%8c%d9%87%d8%a7/feed/ 0