موضوع: امام حسین(ع)، قیام مختار-1
تاریخ پخش: 71/04/25
بسم الله الرحمن الرحیم
بحثى که بعد از عاشورا گوش مى‌دهید بحث بسیار شنیدنى و مفیدی است. خیلى از شما هم این بحث را نشنیده‌اید و شنیدنش هم لازم است. این بحث تحت عنوان، انتقام است. موضوع مختار و انتقام از قاتلین کربلا است.
1- ثمره سه سال حکومت یزید
من یک سیماى کلى براى شما بگویم. یزید چند سال حکومت کرد؟ سه سال حکومت کرد. سال اول حادثه کربلا را بوجود آورد. سال دوم دستور قتل عام مردم مدینه را داد. سال سوم مکه را خراب کرد. دیگر بیشتر نمى‌تواند خراب کند. فقط اگر یک سال دیگر هم بود، قرآن را آتش مى‌زد. لعنت تمام فرشتگان و انس و جن و لعنت هر ذى شعورى بر بنى امیه و قاتلین امام حسین(ع) باد. من ماجرا را براى شما اینطور بگویم. وقتی حادثه‌ی کربلا ایجاد شد، زن و بچه امام حسین را به عنوان اسیر به مدینه بردند.
تا وارد مدینه شدند، یک کسى را خواستند که طبع شعر داشت. گفتند: تو پدرت شاعر بوده است. گفت: خودم هم طبع شعر دارم. گفت: پس برو و بگو که خاندان امام حسین بعد از اسارت دارند به مدینه مى‌آیند. وارد مدینه شدند یکسره سر قبر پیامبر رفتند. گفتند: یا رسول الله در کربلا نبودى. موجى در مدینه و کوفه و مکه افتاد. در کوفه یک ذره یک ذره مردم گفتند: این چه غلطى بود که ما کردیم؟ آخر مردم کوفه از درون بنیه ایمانى داشتند. اما چون حضرت امیر حکومت مى‌کرد عدالت على بن ابیطالب را در آنجا دیده بودند و فرق بین على بن ابیطالب و دیگران را هم مى‌دانستند.
2- قیام توابّین
بد نیست که یک خاطره براى شما بگویم. در کوفه ایرانى زیاد بود. غیر عرب زیاد بود. پیغمبر که آمد دستورش بین ایرانى و غیر از ایرانى، عرب و عجم مساوى بود، بعد از پیغمبر مسیر عوض شد. حتى گفتند: به ایرانى‌ها دختر ندهید. ایرانى حق ندارد که قاضى بشود. فرمانده نظامى شود. شغل کلیدى به غیر از عرب‌ها ندهید. یک مقدارى غیر عرب‌ها تحقیر شدند و لذا اینها پیغمبر را دوست داشتند. بعد از پیغمبر ناراضى بودند و منتظر حکومت على بن ابیطالب بودند. على بن ابیطالب هم که پنج، شش سال حکومت کرد، باز مثل پیغمبر عمل مى‌کرد. اینها با على خوب بودند.
مثلاً فرض کنید یک حادثه‌اى پیش مى‌آید. پولى، دلارى، پیکانى، زمینى، عروسى، عشقى، فیلمى، یک وقت یک بچه‌اى که از خانواده مذهبى است، براى یک مدتى تاب مى‌خورد. یک جاى دیگر مى‌رود و برمى گردد. بعد مى‌گوید: این چه غلطى بود که کردیم؟ گفتند: چرا ما چنین کردیم؟ آدمى که مدت‌ها از هواى سالم استفاده کرده است. وقتی دچار اعتیاد می‌شود و با سیگار و تریاک و هروئین آشنا می‌شود، مى‌گوید: چرا اینطور شدم؟ مردم کوفه هم اینطور بودند. یعنى مذهبى بودند و طرفدار على بن ابیطالب بودند. اما در یک مرحله با تهدید و تشویق، کلاهى سرشان رفت. على‌ای حال مردم کوفه آنقدرى هم که ما به آنها فحش مى‌دهیم، حرام زاده نبودند. حلال زاده هایى بودند که بدبخت شدند. مثل بچه مسلمانى که تریاکى شود. هروئینى شود. فاسد شود. مثل نماز خوانى که تارک صلوه شود.
بنابراین بعد از این که امام حسین شهید شد، یک خرده «فَرَجَعُوا إِلى أَنْفُسِهِم»(انبیاء/64) به خودشان برگشتند و گفتند: آخر این چه بود؟ ما از على بن ابیطالب چه بدى دیده بودیم که با پسرش این چنین کردیم؟ یک ذره یک ذره جوش آمدند. چهارهزار نفر گفتند: ما باید شهید شویم. چون خیلى غلط کردیم که ساکت شدیم. پسر پیغمبر را در کنار آب، تشنه کشتند. شروع به قیام کردند. دولت وقت هم بنى امیه بود. با اینها درگیر شد و سه هزار و سیصد نفر از اینها را کشت و هفتصد نفر دیگر ماندند. این چهارهزار نفر را توابین مى‌گویند. یعنى کسانى که از سکوت خودشان ناراحت بودند که چرا یک ظلمى شد و ما نگاه مى‌کردیم؟ سکوت هم گناه است.
بگذار یک حکم فقهى بگویم. اگر مظلومى را مى‌کشند و شما بایستى و نگاه کنى، از نظر حقوق اسلامى باید نور چشم شما را از بین برد. نه اینکه چشمت را با چاقو در بیاورند. نه! چشم باشد. نور چشم شما را باید بگیرند. براى اینکه وقتی مظلوم را مى‌کشند یا با حمایت بکنى و یا باید جیغ بزنى. تماشا کردن ظلم است و جایز نیست. یک کسى را دارند مى‌زنند. شما بگویی: به من چه؟ مگر مى‌شود که اینطور بود؟ اینها چهار هزار نفر بودند. سه هزار و سیصد نفر از آنها در یک ماجرا شهید شدند. هفتصد نفر از آنها هم به مختار پیوستند.
3- جنایت یزید در مدینه و مکه
حالا من قصه مختار را مى‌گویم. توابین از کجا بودند؟ از شهر کوفه بودند. بعد که اسرا به مدینه آمدند، در مدینه ولوله شد. ما پسر پیغمبر را از مدینه با زن و بچه‌اش بفرستیم و آنوقت زن و بچه‌اش تنها برگردند. مردم مدینه هم عصبانى شدند و گفتند: ما با یزید بیعت نمى‌کنیم. یزید دستور داد که سه روز جان و مال و ناموس مردم مدینه دست سربازهاى من باشد. جمعیتى در مدینه ریختند و آمار کشته‌گان را برایتان بگویم. پنج هزار نفر سرباز از شام در مدینه ریختند. هزار نفر صحابى را کشتند. یعنى افرادى که با پیغمبر بودند، چهار هزار نفر را هم غیر از صحابى کشتند. نهصد تجاوز ناموسى هم داشتند. مردم مکه هم گفتند: ما زیر بار نمى‌رویم. دستور دادند و دوباره حمله‌اى به مکه شد. مردم مکه به مسجد الحرام پناه بردند و کعبه را خراب کردند. خانه‌هاى اطراف را ویران کردند. این هم ماجراى مکه بود. لکن یک صاعقه‌اى از آسمان رسید و آنها نابود شدند.
در قرآن یک آیه داریم که مى‌فرماید: «وَ مَنْ یُرِدْ فیهِ بِإِلْحادٍ بِظُلْمٍ نُذِقْهُ مِنْ عَذابٍ أَلیمٍ» (حج/25) مکه چیزى است که اگر کسى خواسته باشد که آن را خراب کند، نابود مى‌شود. ابرهه هم که لشکر فیل سوار تشکیل داد و آمد که کعبه را خراب کند «تَرْمِیهِم بحِِجَارَهٍ مِّن سِجِّیلٍ»(فیل/4) «فجََعَلَهُمْ کَعَصْفٍ مَّأْکُولِ» (فیل/5) پرندگانى آمدند و با سنگریزه آنها را نابود کردند. مکه یک خط ویژه است. این کارهاى یزید بود.
4- مختار چه کسی بود؟
اما قصه مختار را براى شما بگویم. مختار که بود؟ اسمش مختار بود و لقبش چیتان بود. حضرت على وقتى بچه بود، به این مختارى که کوچک بود مى‌گفت: یعنى آدم تیز هوش و زرنگی بود. پدرش ابن عبید بود. پدرش هم مرد صالحى بود. پدرش فرمانده لشکر بود. لشکرى که به ایران حمله شد، فرماندهى آن را پدر مختار داشت. مختار سیزده ساله بود که در جبهه جنگ بود. مادرش یک زن داراى عقل و فصاحت و رشد بود. در سال اول هجرى در مدینه متولد شد. خود مختار بسیار شجاع، بسیار سخنور، بسیار عابد بود و بعد از اینکه قاتلین کربلا را گرفت و اعدام کرد، دائماً روزه مى‌گرفت. مى‌گفت: من خدا را شکر مى‌کنم که خدا توسط من قاتلین کربلا را از بین برد. سیزده سالگى که پدرش در جبهه شهید شد، تحت سرپرستى عمویش بود که عموى آن هم نور چشم حضرت على بود. استاندار حضرت على بود. پس مختار جمعاً از خانواده شریفی بود. مادرش با کمال بود. پدرش رزمنده بود. عمویش استاندار حضرت على بود. خودش هم تیز هوش بود. مختار ذاتاً یک چنین موقعیتى داشت.
سابقه مختار را بگویم. مختار هم زندانى میثم تمّار بود. «تمّار» تمر، خرما! تمار خرما فروش است. مثل «حداد» که آهن فروش است. مثل «خبّاز» که نان فروش است. مثل «بقّال» بقل به معنى سبزى فروش است. میثم تمّار، از یاران خوب على بن ابیطالب بود. حکومت ضد على، میثم را گرفت و زندان کرد. مختار را هم گرفت و زندانی کرد. مختار هم زندانى میثم بود. میثم تمّار با مختار در یک زندان بودند.
یک روز میثم تمّار در زندان مى‌گوید: من یک چیزهایى براى تو از على شنیده‌ام. برایت بگویم؟ گفت: بگو. گفت: على بن ابیطالب به من گفت: این مختار قیام خواهد کرد. ابن زیاد که الان من و تو را گرفته است و در زندان کرده است، به دست تو کشته خواهد شد. تو با همین پاهایت روی صورت ابن زیاد لگد خواهى زد. مثلاً شاه یک زندانى را بگیرد. ولی یک انسان به یک طریقى به این زندانی بگوید: تو زمانى که از این زندان بیرون می‌روی، شاه به دست تو کشته خواهد شد و تو لگدى هم به صورت شاه خواهى زد. اینها را چه کسى مى‌گوید؟ میثم تمّار از قول على بن ابیطالب در زندان به جناب مختار مى‌گوید. ناقل قصه «ابن ابی الحدید» است. حالا یک کسی سوال می‌کند؟ این مختار که اینقدر آدم خوبى بود، چرا گذاشت بعد از کربلا دشمن امام حسین را بکشد؟ خوب بود که در کربلا مى‌آمد و امام را یارى مى‌کرد. کجا بود؟ زندان بود. چطور شد که زندان رفت؟ ماجرا به این صورت بود که مسلم بن عقیل قبل از امام حسین وارد کوفه شد که مسئله را بررسى کند و بعد خبر بدهد. مسلم اول وارد خانه مختار شد. بعد که دید اوضاع دارد یک طور دیگر مى‌شود، حضرت مسلم بن عقیل خانه هانى رفت. مختار بیرون کوفه رفت تا یک لشکرى را درست کند و برای کمک بیاید. وقتى که رفت لشکرى درست کند، وقتى آمد که کار از کار گذشته بود. یعنى خانه‌ی هانى ریختند و مسلم را گرفتند و شهید کردند و مختار را هم که وارد کوفه شد، گرفتند و وارد زندان کردند. و لذا وقتى امام حسین به کربلا آمد، مختار در زندان بود.
توابین چند نفر بودند؟ چهار هزار نفر بودند. چند نفر از آنها مانده بودند؟ هفتصد نفر ماندند. این هفتصد نفر وقتی به کوفه برگشتند در زندان به مختار پیغام دادند که ما خلاصه تصمیم گرفته‌ایم که به خاطر سکوت خودمان، یک کار انقلابى بکنیم. چون از زهرا(س) شرمنده هستیم. حسین را کشتند. ما باید یک کارى بکنیم. سه هزار و سیصد نفر از ما شهید شدند. ما هفتصد نفر مانده‌ایم. ما هفتصد نفر به رهبرى تو آماده هستیم تا تو از زندان به ما خط بدهى و ما انجام بدهیم. اجازه مى‌دهى که ما در زندان بیاییم و در زندان را بشکنیم؟ فرمود: نه! سرباز زیاد است و شما اگر بیاید و هجوم کنید شما هم قتل عام مى‌شوید. ما شما را براى روزگارى می‌خواهیم. گفتند: تو باید از زندان نجات پیدا کنى. گفت: من یک شوهر خواهرى دارم که پسر عمرو است. پسر عمرو شوهر خواهر من است و چون عمرو محبوبیتى دارد، شما نزد پسرش که شوهر خواهر من است، بروید و بگویید: یک نامه به دربار بنویسد. بخاطر گل روى عمرو و احترام پسر عمرو، من را از زندان آزاد کنید. از طریق نامه پسر عمرو آزاد شد.
حالا مختار چه کسى است؟ صاحب کتاب الغدیر، علامه امینى(ره) در بیست کتاب راجع به مختار نقل مى‌کند که مفصل نوشته شده است. علمایى مثل محقق اردبیلى، حلى، آقا شیخ عباس قمى، آیت الله العظمى خوى، صدوق، طوسی علماى زیادى راجع به مختار تحقیقاتى کرده‌اند. مختار آدم بسیار خوبى است. خود ایشان هم مفصل تقدیر کرده است. اخیراً کتاب فارسى نوشته شده است. فاضل محترم آقارضوى اردکانى، یک کتابى به نام قیام مختار نوشته است که حدود هفتصد صفحه است. این هفتصد صفحه براى این بحث مطالعه شده است. ضمناً خود من هم با بعضى از علماى قم که در تاریخ خیلى تحقیق کرده‌اند تماس گرفتم. درباره‌ی مختار به اندازه‌اى که یک مسلمان باید بداند، برایتان گفتم. این کتاب قیام مختار را هم هرکسى که حوصله دارد بخواند. چیز خوبى است. اى کاش صدا و سیماى ما پنجاه میلیون تومان مى‌داد و این حرکت مختار را فیلم مى‌کرد. اصلاً یک فیلمنامه است. منتها یک فیلمنامه‌اى که هر سطرش از یک منبعى تحقیق شده است. یعنى یک کلمه به تو بگویم. مختار کارى کرد که دل زهرا شاد شد. امیرالمومنین دعایش مى‌کرد. امام زین العابدین دعایش کرد. امام باقر دعایش کرد. هر امامى که به اسم مختار مى‌رسید، مى‌گفت: رحم الله! مختار دل ما را شاد کرد. خیلى شیرین کارى کرد.
5- رفتار مختار با قاتلان کربلا
ده نفر در کربلا وقتى امام حسین را شهید کردند روی بدن امام حسین با اسب تاختند. مختار گفت: ما ده نفر را مى‌خواهیم که اسب هایشان را نعل تازه بزنند و بتازند. ده نفر دست هایشان را بالا کردند. این ده نفر را خواست. فرمود: این ده نفر را کتف بسته بخوابانید. فرمود: اینقدر اسب باید از روى اینها برود تا اینها زیر سم اسب جان بدهند. یعنى خوب انتقام گرفت. حرمله آمد و گفت: من سه تا شیرین کارى کرده‌ام. یک تیر در چشم راست ابوالفضل زدم. یک تیر به گلوى على اصغر زدم. یک تیر در قلب امام حسین زدم. مختار گفت: من می‌خواهم خودم حرمله را بگیرم. برای حرمله گفت: من خودم مى‌خواهم که در عملیات شرکت کنم. در عملیات شرکت کرد. حرمله را گرفت و گفت: من هم سه تا شیرین کارى مى‌کنم. دو تا دستش را یک بار قطع می‌کنم. دوتا پایش را یک بار قطع می‌کنم. بعد گفت که در دیگ روغن زیتون او را بسوزانند که دیگر نگوید: من سه تا شیرین کارى کرده‌ام. بحث انتقام، بحث عجیبى است. خیال نکنید که اینها برای گذشته است.
خیلى از اینهایى که از ایران بخاطر یک مسئله‌‌ی کمرنگ یا پررنگ فرار کردند و به خارج رفتند، در سفارتخانه‌ها می‌آیند و مى‌گویند: به هر نحوى هست ما به ایران برگردیم. اینطور نیست که اگر آدم از یک جا تلخى فرار کرد، همیشه شیرین باشد. اگر رزق شما تلخی باشد، آن طرف دنیا هم تلخى برایت مى‌رسد. هرکسى یک مقدارى مقدرات دارد. ما بی خودى گیج هستیم. آقا سهم شما این بوده است که هفتصد کیلو شکر بخورى. اگر خواسته باشى که هفتصد و یک کیلو بخورى، سر هفتصد کیلوگرم حالت به هم مى‌خورد و خون تو را آزمایش می‌کنند. مى‌گویند: قندت بالا رفته است. مواد قندى نخور. اینکه نسخه مى‌نویسد، این را خدا نوشته است. شما هفتصد کیلو شکر بیشتر سهمیه‌ات نبوده است. باید چهل و دو هزار کیلومتر راه بروى. اگر خواسته باشى که چهل و دو هزار کیلومتر و صد متر راه بروى، آن صد متر یا پایت می‌لنگد یا تیغ به پایت مى‌رود. یا ماشینت پنچر مى‌شود. این معنایش این نیست که تلاش نکنیم. معنایش این است که حرص نزنیم. کار باید کرد. اما نباید حرص زد. ما دائم زور مى‌زنیم. مى‌خواهیم خوب بشود. مى‌خواهیم خرابش کنیم. مى‌خواهیم بزرگش کنیم.
چهل و سه تا رادیو صبح تا شام به امام و به جمهورى اسلامى فحش مى‌داد. از صدام هم تعریف مى‌کردند. خوب حالا مثلاً امام خراب شد، صدام عزیز شد؟ تو که زورت بیش از سه تا رادیو نیست. چهل و سه تا رادیو به چهل و سه زبان، صبح تا شام به نظام و رهبر نظام ما توهین می‌کردند. بالاخره شما خیلى نمى‌خواهد زور بزنى. عزت و ذلت دست خداست. سى هزار نفر در کربلا جمع شدند تا هفتاد نفر را بکشند. اگر ما بودیم مى‌گفتیم: خلاص! مختار پیدا مى‌شود و به حرمله مى‌گوید: سه تا شیرین کارى کردى. سه تا شیرین کارى مى‌کنم.
ابن زیاد فرماندار کوفه بود. مشغول غذا خوردن بود. گفت: من وقتى غذا مى‌خورم سر بریده امام حسین را بیاورید که همینطور که غذا مى‌خورم کیف کنم. مشغول غذا بود. سر مبارک امام حسین و سر شهدا را آوردند. شش سال گذشت. سر ابن زیاد را بریدند. امام زین العابدین در مدینه مشغول غذا خوردن بود. سر ابن زیاد را هم نزد امام زین العابدین بردند. مختار، سر ابن زیاد را برید و نزد امام سجاد فرستاد. وقتى که امام سجاد با اهل بیت مشغول غذا خوردن بود، سر ابن زیاد را آوردند. الله اکبر! یک چیز دیگر بگویم. باز هم باید بگوییم: الله اکبر! سر مقدس امام حسین در روز عاشورا بریده شد. سر نحس ابن زیاد هم بعد از شش سال در روز عاشورا بریده شد. انتقام گرفت. خیلى زیباست.
اگر تاریخ مختار فیلم شود، آدم دیوانه مى‌شود. یعنى آدم صدها آیه و حدیث و عبرت می‌گیرد. اینطور نیست که کسى بتواند با آل محمد در افتد. اینطور نیست که بزنیم. بکوبیم و قلع و قمع کنیم. اگر بنا بود که اسلام کوبیده شود، به اندازه کافى از صدر اسلام تا به حالا ضربه به آن زده بودند. بگذارید چند آیه راجع به این بنویسم. این آیه یکى از چیزهایش مختار است. یکى از عاملین این آیه مختار است. «قاتِلُوهُمْ» (توبه/14) قرآن در سوره توبه دستور مى‌دهد. این نامردها را بکشید. «یُعَذِّبْهُمُ اللَّهُ» (توبه/14) خدا اینها را عذاب مى‌کند. «بِأَیْدیکُم» (توبه/14) با دست شما. یعنى نگویید: که خدایا مرگ به آن بده. با دست تو باید به آن مرگ بدهد. خدا اینها را به دست شما عذاب مى‌کند. «ایدى» با «ید» تو. با دست تو. یعنى دست انسان، دست خداست. قوانین خدا از بازوى شماست. «وَ َ یُخْزِهِم» (توبه/14) خوار مى‌کند. «وَ یُخْزِهِمْ وَ یَنْصُرْکُمْ» (توبه/14) خدا دشمنانتان را خوار مى‌کند. «وَ یَنْصُرْکُمْ» و شما را نصرت و یارى مى‌دهد. «وَ یَنْصُرْکُمْ عَلَیْهِمْ» (توبه/14) خدا شما را پیروز مى‌کند. «وَ یَشْف»(توبه/14) شفا مى‌دهد. به چه کسى شفا مى‌دهد؟ «صُدُورَ قَوْمٍ مُؤْمِنین» (توبه/14) قوم مومنین را شفا می‌دهد. عجب آیه قشنگى است. سوره توبه، آیه 15 است. یکى از کسانى که به این آیه عمل کرد، مختار بود. خداوند قاتلین را به دست مختار عذاب کرد و قاتلین کربلا را خوار کرد و مختار را بر دشمنانش یارى کرد و دل امام سجاد و امام باقر را شفا داد. «وَ یَشْف» جگرشان حال آمد. «وَ یَشْف» شفا داد. «صُدُورَ» سینه مومنین شاد شد. الله اکبر! در کربلا هفتاد سر را بریدند. مختار هم گفت: هفتاد تا سر را ببرید. هفتاد به هفتاد!
چقدر خوب است که آدم بچه هایش را خوب تربیت کند. خوشا به حال پدرانی که به عوض لوستر، دوچرخه، کمد، سرویس، ماشین، سرویس آشپزخانه و غیره به جای تزئینات مادى به مغز بچه هایشان می‌رسند. یعنى حاضر باشد که چهل هزار تومان بدهد که بچه‌اش شنا و رانندگى و آموزش تایپ و قرآن و مقاله نویسى را یاد بگیرد. بهترین پول‌ها باید خرج مغز شود. خدا مغز را بالا گذاشته است. یعنى باید بهترین لیره‌ها صرف مغز شود. ما مغز را پایین گذاشته‌ایم. یعنى کفش ما برق مى‌زند اما مغز ما تاریک است. کفش‌هایش ورنى است. چقدر این آقا سوپردولوکس است. بله! کفش‌هاى آن جیر جیر مى‌کند. ولى زبانش گویا نیست. نمی‌تواند حرف بزند. صدا از کفشش بلند مى‌شود، اما نمی‌تواند حرف بزند. کفشش برق مى‌زند، مغزش تاریک است.
اصلاً خدا ما را از اینطرف خلق کرد. ما از اینطرف جواب دادیم. خدا مغز را بالا گذاشت. زیر مغز قلب را گذاشت. زیر قلب شکم را گذاشت. زیر شکم، شهوت را گذاشت. اصلاً خدا از اینطرف خلق کرد. ولى الان دنیا از اینطرف جواب مى‌دهد. اول شهوت است. بعد از شهوت شکم است. بعد از شکم احساسات است. حالا اگر امتحانى هم بود، کنکورى بود. در کتابخانه چهار کتاب را هم مطالعه مى‌کنند. یعنى خدا ما را از اینطرف خلق کرد. ما از اینطرف جواب دادیم. این را مى‌گویند: مغز شیرین! یعنى آدم منحرف مى‌شود و خودش هم توجه ندارد.
مى‌دانید مالک اشتر چه کسى بود؟ کسى بود که استاندار امیرالمومنین بود. بسیار قوى بود. مختار هم خیلى جگر داشت. سه بار زندان افتاد. خیلى قوى بود. من هرچه فکر کردم که ببینم مختار را به چه کسى مى‌توانیم تشبیه کنیم، نتوانستم. اما به یکى از علماى قم گفتم که مى‌توانیم مختار را به مرحوم طیب تشبیه کنیم. طیب بود که خیلى مرد بود. در آن عاشورا خیلى مردانگى کرد. گفت: مختار و طیب درست نیست. گفتم: مى‌توانیم مختار را به حر تشبیه کنیم. گفت: حساب مختار جداست. مختار کسى بود که توانست این پیچ و مهره بنى امیه را باز کند. کس دیگر نمى‌توانست.
6- مختار کارش شرعی بود
حالا مختار کارهایش شرعى بود؟ بله! یک کانال زده بود. مختار گفته بود که صلاح نیست من به طور مستقیم مسئله هایم را از امام زین العابدین بپرسم. امام حسین یک برادر داشت. آن برادر یک خرده گمنام است. برادرهاى مشهورش، امام حسن و ابوالفضل بود. یک برادر دیگرى هم به نام محمد حنفیه داشت. از یک مادر دیگر بود. به محمد حنفیه گفت: تو بین من و امام سجاد رابط باش. هر کارى مى‌خواهم بکنم که مسئله شرعى آن را نمى‌دانم تو بپرس و به ما بگو.
کما اینکه زمان خفقان زینب کبرى رابط بود. چون اگر مى‌فرمودند که امام زین العابدین فرموده است، ترور مى‌شد. مى‌گفتند: ما امام حسین را کشتیم که دیگر خلاص شویم. امام بى امام! تا مادامى که امام حسین را کشته بودند و خفقان بود، زن‌ها مى‌آمدند حرف را از زینب کبرى مى‌گرفتند و به مردها مى‌گفتند. یعنى زینب کبری رابط بین امامت و امت بود. ما یک چیزهایى یادمان مى‌رود. مثلاً همه ما مى‌گوییم: زینب کبرى خواهر امام حسین بود. یکى هم بگوید: مادر دو شهید در کربلا بود. زینب کبرى دو تا از بچه هایش در کربلا شهید شدند. منتها مهر امامت شده است. نه مردم گفتند: مادر دو شهید است و نه خودش در سخنرانى‌ها گفت: من مادر شهید هستم. مادر شهید بود ولى هر کجا حرف مى‌زد از حسین حرف میزد. جالب این است که شوهر زینب(س) یک جلسه فاتحه براى دو تا بچه هایش در مدینه گرفت. بعد از ماجراى کربلا، چند روز بعد، یک جلسه فاتحه‌اى گرفت. مردم مى‌آمدند و به عبدالله، شوهر زینب و پدر دو شهید تسلیت مى‌گفتند. یک نفر از در آمد و گفت: آقا تسلیت عرض مى‌کنیم. بعد گفت: نمى‌گذاشتى که بچه هایت به جبهه بروند. حالا درست است که امام حسین دایى آنها بوده است و خانم شما زینب مى‌خواست به جبهه برود. اما حداقل شما نمی‌گذاشتی که بچه هایت به جبهه بروند. یک مدرکى مى‌گرفتند و دامادشان مى‌کردى. آدم آرزو دارد که بچه‌اش داماد شود. اگر به جبهه نمى‌رفتند چه مى‌شد؟ الان آنهایى که بچه هایشان به جبهه نرفته است سر و سامان دارند. نوه دارند. خلاصه یک خرده در گوش پدر دو شهید وز وز کرد. پدر دو شهید هم نگفت: اینجا جلسه عزادارى است. من صاحب عزا هستم و ایشان مهمان است و آمده است تا تسلیت بگوید. تخته کفش را برداشت و بر سر او زد. گفت: من افتخار مى‌کنم که پسرم به یاری حسین رفته است.
حالا گیرم که پسر تو دو هزار لیتر دیگر هم آب خورد. بالاخره که بعد به درک خواهد رفت. ما که ماندنى نیستیم همه ما باید برویم. منتها یکى در دریا غرق مى‌شود، یکى را برق مى‌گیرد. یکی چهار تا کیسه برنج می‌خورد. یکى هشت تا کیسه برنج می‌خورد. آقا من هشت تا کیسه برنج خوردم. من سه هزار لیتر آب دیگر هم خورده‌ام. خیلى افتخار نکن. آخر باید بروی. بگذار قرآن بنویسم. چون به ما خواهند گفت: آقاى قرائتى معلوم هست که تو چه کار مى‌کنى؟ تو یک زمانى نوشتى درس هایى از قرآن! چرا از کربلا و مختار و شمر و حرمله می‌گویی؟ چه کار مى‌کنى؟ این حرف‌ها در کجاى قرآن است؟ بگذار قرآن بخوانم.
7- خدا از مجرمان انتقام می‌گیرد
قرآن مى‌گوید: «إِنَّا مِنَ الْمُجْرِمینَ مُنْتَقِمُون»(سجده/22) آیه قرآن است. سوره محمد(ص)، آیه بیست و دو است. «إِنَّا مِنَ الْمُجْرِمینَ مُنْتَقِمُون» ما از مجرمین انتقام مى‌گیریم.
برادر گران فروختى. در خیابان با تو گران حساب مى‌کنند. بى رحمى کردى، به تو بى رحمى مى‌کنند. در دیگ‌اش شن انداختى. همان شن زیر دندان تو خواهد رفت. چاه کندى؟ خودت در چاه مى‌افتى. ممکن است امروز زرنگى کنی. اما قرآن قول داده است که ما از مجرمین انتقام مى‌کشیم. اگر قرار بود که از مجرمین انتقام نکشد، همیشه مى‌گفتیم: خوشا به حال مجرمین! اما نگاه مى‌کنیم آدم‌های دزدی که جان سالم به در می‌برند، آخر خط مى‌بینى که سه میلیون دارد. ولى این سه میلیون به اضافه این است که مى‌گویند: بى تقواست. دزد است. فاسد است. حالا اگر گیر بکند مى‌گوید: اى کاش نان خالى خورده بودم و دزدى نکرده بودم. اگر هم گیر نکند، آخرش دود مى‌شود.
اگر قرار بود که کار آدم با دزدى پیش برود، کار دزدها پیش رفته بود. ما الان یک جمعیتى از دزدان دنیا جمع کنیم، بالاخره هر کشورى دزد دارد. تمام دزدهاى کشورها را جمع کنیم. با آدم‌هاى صالح، یک نمایشگاه بگذاریم. دوهزار تا دزد حرفه‌اى، دو هزار تا آدم صالح را بیاوریم. ممکن است که هر دزدى یک ماشینى، یک خانه‌اى، یک قطعه زمینى، چیزى داشته باشد. اما عاقبت به عزت و ذلتش نمى‌ارزد. «لَا خَیْرَ فِی لَذَّهٍ بَعْدَهَا النَّار»(من‌لایحضره‌الفقیه/ج4/ص392) امیرالمومنین فرمود: لذت‌هایی که بعد از آن جهنم است. «فَانْتَقَمْنا مِنَ الَّذینَ أَجْرَمُوا»(روم/47) این هم یک آیه دیگر «إِنَّا مِنَ الْمُجْرِمینَ مُنْتَقِمُون»(سجده/22) یک آیه دیگر «لَهُمْ خِزْیٌ فِی الدُّنْیا» (مائده/33) پهلوى را با حضرت امام(ره) مقایسه کنید. هر دو نزدیک حضرت عبد العظیم دفن هستند. قبر او چه شد؟ قبر امام چه شد؟ عاقبت کار را ببینید. قرآن مى‌گوید: «وَ الْعاقِبَهُ لِلْمُتَّقینَ»(قصص/83) آیه دیگر مى‌فرماید: «وَ الْعاقِبَهُ لِلتَّقْوى» (طه/132) خلاصه امروز را نبین. امروز بهارى هست. پاییزى هم هست. جوجه‌ها را آخر پاییز باید شمرد. شاهنامه آخرش خوش است.
شمر در کربلا یک شترى را گروگان گرفت. بعد از حوادث که همه را کشتند و خیمه‌ها را آتش زدند. گفتند: این شتر برای امام حسین است. گفت: من دوست دارم بردارم و بروم. خوب شمر است. شتر را گرفت و به کوفه برد. گفت: این به افتخار این است که توانستم گردن امام حسین را از بدن جدا کنم. شتر را کشت و گوشتش را به خانه کسانى که بغض حسین را داشتند و با امام حسین بد بودند، فرستاد. آنها کبابى راه انداختند و یک کباب با گوشت شتر خوردند.
مختار چه کرد؟ مختار دستور داد و گفت: تمام خانه هایى که دود کباب از آنها بالا رفته است باید خراب شود. کباب را درست کردید به افتخار اینکه حسین را کشتید؟ آن خانه‌ها همه خراب شد و تمام آنهایى که آن کباب‌ها را خوردند، اگر مى‌فهمیدند که این چه شترى است، آن کباب را نمی‌خوردند. مختار گفت: کسانى که با علم و آگاهى فهمیدند که این شتر برای امام حسین است و به افتخار شهادت کباب خوردند آنها هم اعدام بشوند. تمام آنهایى که کباب خوردند اعدام شدند. تمام خانه هایى که در آنها کباب درست شد، خراب شدند.
8- شیوه کار مختار
مختار فرمود: سه اصل است که در کشتن باید رعایت کنید. 1- به بچه‌ها کار نداشته باشید. 2- به زن‌ها هم کار نداشته باشید. 3- به سالمندها هم کار نداشته باشید. فقط مردهاى سالم و چاقی را که توبه نکردند و خیال مى‌کنند که کار خوبى کرده‌اند بکشید. این بزرگوارى است. فرماندار کوفه بعد از آنکه مختار را گرفت و در زندان کرد، بعداً مختار از زندان آزاد شد. روزى که آزاد شد صبح در مسجد آمد و دید ابن زیاد که فرماندار کوفه است روى منبر است و دارد به اهل بیت جسارت مى‌کند. یک نابینا به نام عبدلله عفیف بلند شد. عبدالله عفیف یک نابینا بود. گفت: نامرد به اهل بیت جسارت نکن. تو فرماندار هستى. باش! لعنت بر هرچه فرماندار مثل تو است. آن نابینا را کشتند.
اما ابن زیاد دوباره روى منبر رفت و جسارت کرد. مختار بلند شد و گفت: ابن زیاد خدا دهانت را بشکند. گفتند: آقا ساکت باش. گفت: مگر چه گفتم؟ گفتند: مگر تو امروز از زندان آزاد نشده‌اى؟ گفت: من امروز از زندان بیرون آمده‌ام. اما دست از کارم برنمى دارم. اصلاً مومن مثل آینه است. آینه بزرگ باشد، مى‌گوید: اینجای تو سیاه است. بزنید و بشکنید و بقیه‌اش را بردارید. باز مى‌گوید: اینجای تو سیاه است. یعنى اگر تکه تکه‌اش هم بکنى، دست از کار برنمى دارد. من از زندان آمده‌ام ولى کارم را انجام مى‌دهم.
حالا شیوه کارش چه طور بود؟ مى‌گویند: وقت تمام شد. کار را از کجا شروع کرد؟ در یک دقیقه پیشگویى‌هاى را هم بگویم. حضرت على در پیشگویى خودش فرمود: جوانى از سقفی، چون فامیلی مختار، سقفى بود. حضرت على پیشگویى کرد. فرمود: یک جوانى از سقفی انتقام خون حسینم را خواهد گرفت. امام حسین روز عاشورا نفرین کرد و گفت: خدایا من هرچه موعظه مى‌کنم اینها گوش نمى‌دهند. آن جوانى که بعدها قرار است حال اینها را بگیرد، بر اینها مسلط کن. همینکه سر ابن زیاد را هنگام غذاخوردن به خدمت امام زین العابدین آوردند، امام زین العابدین سجده کردند.
9- مختار اهل بیت را شاد کرد
امام باقر فرمود: به مختار حرف زشت نزنید. مختار خیلى مردانگى کرد، دل اهل بیت را شاد کرد. ضمناً بنى امیه خیلى علیه مختار جوسازی مى‌کردند. پسرش نزد امام باقر(ع) آمد و گفت: از بس که به در و دیوار از پدر من نوشته‌اند، من دیگر گیج شده‌ام. من پسر مختار هستم. راستش را بگو. تو که امام باقر هستى، به من بگو: پدر من خوب بود یا بد بود؟ فرمود: خدا پدرت را رحمت کند. از بس خوب بود این شایعه‌ها را درست مى‌کنند. مى‌خواهند آدم‌هاى خوب را در مملکت بد جلوه دهند.
واگرنه کسى پولش را به بدها نمى‌دهد. همیشه پولشان را به خوب‌ها مى‌دهند. هر کس که خوب‌تر است بیشتر به آن پول مى‌دهند. امام صادق هم همینطور بود. فرمود: هیچ زنى از بنى هاشم بعد از عاشورا آرایش نکرد. شش سال زن‌هاى بنى هاشم آرایش نکردند. همینکه مختار قاتلین را کشت، آرایش کردند. امام صادق فرمود: پنج سال است که غذاى لذیذ در خانه ما پخته نشده است. ولى بعد از هلاکت اینها ما غذاى لذیذ هم خوردیم. خلاصه اینهایى که به کربلا آمدند خیرى ندیدند. در خانه‌ی خولى ریختند تا او را در خانه‌اش بگیرند. دوید و در مستراح رفت. رفت زیر یک سبد پنهان شد. سبد را بلند کردند و در مستراح او را در مقابل چشمان زنش کشتند. عمرسعد مى‌خواست فرماندار رى شود، اما نشد. درسى که مى‌گیریم این است. کسانى که کمک ظلم و ظالم و طاغوت کنند، کسانى که آخرت را به دنیا بفروشند، این چنین نیست که به دنیا برسند. خیلى‌ها به دنیا مى‌رسند اما در جهنم عذاب می‌بینند. به ذلتش نمى‌ارزد. زنده باد آنهایى که صبر کردند و دین را نفروختند.
خدایا به آبروى صابرین به ما ایمانى بده که در بدترین حوادث هم دست از دین برنداریم. جایى هم که آدم مى‌خواهد بین حق و باطل به سمت باطل برود، به خاطر فشار سیاسى، اجتماعى، اقتصادى، فشار زن و بچه، شوهر، دوست، فامیل، آنجایى هم که فشار باعث مى‌شود که آدم به سمت باطل برود، خدایا همان وقت، به آبروى آبرومندان درگاهت، همه ما را حفظ کن.
خدایا مثل توابین به ما توفیق بده که اگر دسته گلى به آب دادیم توبه کنیم. در مکه و مدینه از عزاداری هیچ خبرى نیست. در مدینه هیچ خبرى نیست. ولى در ایران حسین حسین مى‌گویند. کسانى که با عزاداریشان، با اطعامشان، با موعظه و پند و مرثیه و شعرشان دل امام زمان را شاد کردند، خدایا قلب حضرت مهدى را از اینها شاد و یک لحظه بین اینها و اهل بیت و قرآن جدایى قرار نده. ما و نسل ما را تا ابد از طرفدارن اهل بیت قرار بده. براى شادى روح امام و شهدا و روح تمام کسانى که ما را با امام حسین آشنا کردند و الان نیستند و براى شادى روح مختار و یارانش، که دل اهل بیت را شاد کردند، صلواتی بفرستید.
«والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته»