برخى از آداب دعا چنین است:
1. دعا، منطقى و بجا باشد. همین که حضرت ابراهیم به مقام امامت رسید از خدا درخواست کرد که نسل او در طول تاریخ امام باشند، «و من ذرّیتى» خداوند به او پاسخ فرمود: این دعا مستجاب نمى‌شود؛ زیرا این مقام عهدالهى است و به هرکسى داده نمى‌شود. «لاینال عهدى الظالمین»( بقره، 124.)
2. دعا، مخالف سنت‌هاى الهى نباشد. حضرت ابراهیم از خدا خواست که فقط به مؤمنان رزق دهد، «و ارزق أهله من الثمرات مَن آمن منهم»( بقره، 126.) خداوند پاسخ فرمود: در نعمت‌هاى مادّى تنگ نظر نباش، سنّت الهى بر آن است که به همه‌ى مردم (اعم از مؤمن و کافر) رزق بدهد. «فمَن کَفَر فاُمتِّعه»
3. دعا حکیمانه باشد. حضرت ابراهیم از خدا خواست که بعد از او پیامبرى به مردم بدهد که ابتدا مسئول آموزش و سپس مسئول پرورش مردم باشد، «یعلّمهم و یزکّیهم» در این مورد خداوند فرمود: دعاى تو مستجاب مى‌شود؛ ولى نه آن طورى که تو درخواست کردى؛ بلکه تزکیه مقدّم بر تعلیم است. «یزکّیهم و یعلّمهم»( بقره، 129.)
4. با احترام و از روى نیاز باشد. «و ادعوه خوفاً و طمعاً»(اعراف، 56.)
5. خالصانه باشد.
6. با تضرّع و ابتهال باشد.
7. با حسن ظن و خوش باورى باشد.
8. با دعاى به دیگران باشد.
9. با تجلیل از خدا باشد.
10. با یادآورى نعمت‌هاى الهى باشد.
11. با صلوات بر محمدّ و آل محمّد باشد.
12. شروع با بسم اللّه و همراه نام خدا باشد.
13. با اقرار به تقصیر و کوتاهى‌ها باشد.
14. با استغفار و توبه باشد.
15. همراه با آمین گفتن دیگران باشد.